Veel heb ik niet te vertellen over wat ik deze week gedaan heb; week 5 in quarantaine was vrij eentonig. Ik wil dan ook even waarschuwen dat de volgende paragrafen vlakweg bestaan uit mijn gejammer. Het is vrij lastig een degelijk en boeiend rapport te schrijven van mijn week als er eigenlijk niets gebeurd. In deze benarde tijden valt er bijna niets te doen, en zo heb ik ook niet echt iets om over te vertellen.
Tekst & foto’s: Nikita Van Holderbeke
De paasvakantie is net voorbij, wat betekent dat er ook nieuwe lessen worden opgestart. Normaal is de aanpassing van vakantie naar school wat moeizaam, maar nu lijkt er amper iets veranderd te zijn. Mijn dag, zoals alle andere dagen van de week, verloopt hetzelfde, zeker nu ik mijn vaste schema probeer op te volgen. Ik sta op, ik eet, ik studeer en ga naar bed. Rinse and Repeat. Op zich is het goed om een routine te hebben, deze sleur van een routine is echter niet iets dat ik eeuwig zou kunnen volhouden. Ik ben iemand die nood heeft aan verandering, a change of pace, en na een maand in lockdown lijk ik nog steeds niet aan de situatie te kunnen wennen. Tijden dat we nog naar de lessen konden gaan, verliepen misschien vrij gelijkaardig, het verschil was echter dat ik toen meer dingen had om naar uit te kijken. Het is niet mijn intentie om ondankbaar te klinken, ik zie in dat ik enorm veel geluk heb om gezond thuis te zitten en dat mijn naasten allemaal nog goed en wel zijn. Het is echter niet te behelpen dat de verveling meer en meer toeslaat. Een paar weken geleden had ik geschreven dat verveling een luxe is, iets waar ik nog steeds 100% achtersta, maar de realiteit is echter niet zo simpel dat als je iets wenst je het ook werkelijk zal krijgen. Ik zou zo willen dat ik meer tevreden was met het nu, maar dat ben ik simpelweg nog niet. Het wachten is en blijft voor mij iets ondraaglijk.
Ik zie in dat ik enorm veel geluk heb om gezond thuis te zitten en dat mijn naasten allemaal nog goed en wel zijn
Om deze dreinende tirade verder te zetten en nog meer te klagen; iets dat me nu ook enorm stoort, is het gevoel dat ik helemaal geen greep meer heb op het concept van tijd. Elke dag verloopt hetzelfde waardoor ik amper de verschillende dagen van de week kan differentiëren. We meten tijd meestal in dagen, uren, minuten, … Tijd is echter ook te bekijken in functie van momenten. Als we eens nostalgisch terugblikken naar het verleden, denken we niet aan die ene dag, die hoewel perfect oké, op zich niets speciaal was. We denken eerder terug aan een bepaalde gebeurtenis die toen, ook al was het voor heel kort, iets van impact achterliet. Niet per se iets dat ons leven omver heeft gegooid, gewoonweg een ogenblik dat ons even weghaalde uit de alledaagsheid van ons bestaan. In quarantaine is dit zeker ook mogelijk, het lijkt jammer genoeg ronduit minder vanzelfsprekend. Ook het uitkijken naar iets, een bepaald plan dat we zouden willen voltrekken in de toekomst, is nu uitgesloten, aangezien we niet eens weten wanneer het einde mogelijk in zicht zou kunnen zijn.
Ondanks dat mijn dagen zo monotoon zijn, probeer ik me deze sufheid te verhelpen en niet volledig in lusteloosheid te vallen door zoveel mogelijk te genieten van de kleine dingen. Het is soms ver te zoeken , maar zeker noodzakelijk om te kunnen blijven volhouden. Hoewel deze briefing misschien wel heel neerslachtig overkomt, is het niet mijn bedoeling anderen te ontmoedigen. Ik deel slechts mijn gedachten over hoe ik mij momenteel voel, met eventueel de kans dat er ook anderen zijn die zich soms even futloos voelen als ik. Het enige dat we nu kunnen doen is afwachten, en hoe zwaar dit ook is, ik zal me erbij neer moeten leggen. The show must go on.
