Week twee in quarantaine verliep toch wat beter dan de vorige. Hoezeer het ook lijkt dat ons alledaags leven gestopt is, we moeten toch blijven volharden en doorgaan. Het is niet omdat alles even stilgezet is en iedereen thuiszit, dat we helemaal niets kunnen doen. De wereld blijft draaien, en ook wij moeten doorzetten. Ik besef echter meer dan goed; makkelijker gezegd dan gedaan.
Tekst & foto’s: Nikita Van Holderbeke
Ik wil even zeggen dat ik helemaal geen ordelijk persoon ben. Ik geef zelfs toe; mijn leven bestaat bijna uitsluitend uit een soort gecontroleerde chaos. Gewoonlijk werkt dit wel voor mij en ik heb mijn leven zelfs graag zo. Ik vind het niet nodig om beslissingen te nemen over elk element of aspect van mijn leven. Ik laat me liever leiden waarheen de situatie me brengt. Er is een quote van de schrijver Ray Bradbury, waarin hij mooi beschrijft hoe de chaos van ons alledaags bestaan vrij prozaïsch kan zijn. “Every morning I jump out of bed and step on a landmine. The landmine is me. After the explosion, I spend the rest of the day putting the pieces together.”. Chaos maakt nu eenmaal deel uit van ons en er kunnen zelfs prachtige dingen uit gecreëerd worden. Ik wil hiermee zeggen dat het oké is om niet altijd alles op orde te hebben en de controle te verliezen. Het kan zelfs een positieve impact hebben.
Chaos maakt nu eenmaal deel uit van ons en er kunnen zelfs prachtige dingen uit gecreëerd worden
In deze corona-tijden laten we misschien wel iets te makkelijk alle remmen los. Het is misschien eenvoudiger om ons leven volledig te laten dicteren door disorde, maar in de huidige omstandigheden blijkt routine toch significant te zijn. Zoals eerder gezegd, een beetje chaos kan zeker geen kwaad, maar het lijkt me toch belangrijk om iets van onze dagen te maken. Met de huidige stand van zaken, waarbij we niets van afspraken of verplichte bijeenkomsten hebben, zoals colleges, is het iets te verleidelijk om pas in de namiddag uit bed te komen en de rest van de dag toe te wijden aan helemaal geen shit te doen. Een hele dag liggen in bed, liggen in de zetel, en eventueel zelfs als het goed weer is, buiten liggen op het gras. Mag allemaal wel eens, zeker na een dag gewerkt te hebben en dan thuis te komen om neer te vallen in je sofa. Kunnen uitbollen nadat je jezelf ingespannen hebt, is echter iets heel anders dan hele dagen aan een stuk te ‘relaxeren’. Ik wil hiermee niet zeggen dat ontspanning altijd iets is dat je moet ‘verdienen’, maar hele dagen niets doen, lijkt me toch geen leven. Ik probeer me te concentreren op mijn studies, wetende dat de juni-zittijd toch doorgaat. Weken occuperen met werken is echter niet voor iedereen de oplossing. Ik heb bijvoorbeeld een vriendin die het nu wat moeilijk heeft met al het schoolse. In plaats hiervan spendeert ze de dagen door met haar gezin, leest ze veel boeken en probeert ze mentaal aan haar zelf te werken. Evengoed is het om op deze manier je dagen te vullen.
Door mijn dagen beter in te delen, voel ik me eigenlijk al een stuk optimistischer
Om zelf dit probleem aan te gaan en toch productief te zijn, heb ik een dagplanning voor mezelf opgesteld. Cruciaal voor mij is een bepaald uur waarop ik mezelf forceer op te staan en de tijd die ik wil besteden aan mijn studies. Als er geen structuur is, creëer hem dan zelf. Het is niet per se nodig om alles in de kleinste details uit te werken, voor mij zou dit zelfs niet haalbaar zijn, maar door jezelf een planning voor te leggen, kan je jezelf verantwoordelijk houden en toch het gevoel krijgen een succesvolle dag te hebben gerealiseerd. Door mijn dagen beter in te delen, voel ik me eigenlijk al een stuk optimistischer. Mij heeft het oprecht geholpen om me beter te voelen over de quarantaine. De truc is om niet alleen uren in te plannen waarop je probeert te werken, maar ook momenten waar op het je toegelaten is te ontspannen. De week dat ik bij mijn papa ben, ga ik bijvoorbeeld wandelen met de hond. Vorige week was ik echter bij mijn mama, en nu zij van thuis uit werkt, hielden we dan samen een koffiepauze of gingen we voor wat buitenlucht in te ademen wandelen. Ze is meer spraakzaam dan mijn hond wanneer ik een gesprek probeer te hebben en ze luistert ook een stuk beter.
All in all ben ik tevreden over mijn week. Tuurlijk blijft er nog een lange weg te gaan, de volgende week zal dan ook van kritisch belang zijn voor de corona-toestand. Blijf echter hoop houden, ik doe dit ook.
