Het is officieel. Hoewel niet meteen zichtbaar met het blote oog, COVID-19 is doorgesijpeld tot in elk aspect van ons leven. Het corona-virus lijkt het enige onderwerp nog te zijn waar men over praat, zowel aan tafel als op het nieuws. Alles is even op pauze gezet te zijn in de hoop het virus in te dijken, maar er heerst alleen maar onzekerheid over wat de toekomst on zal brengen.
Tekst & foto’s: Nikita Van Holderbeke
Zelf heb ik wat symptomen van een verkoudheid; een lopende neus en lichte hoest. Ik maak me niet echt zorgen. Fysiek voel ik me eigenlijk helemaal niet ziek, maar ik besef goed genoeg dat het best is om geen onnodige risico’s te nemen en zo mensen die wel kwetsbaarder zijn in gevaar te brengen. Er werd aangeraden om naar huis te gaan en aangezien de lessen ook officieel opgeschort zijn, was er voor mij niet veel reden meer om in mijn kot in Leuven te blijven. In het begin van de week heb ik al mijn essentials meegenomen en nu slaap ik weer in mijn eigen bedje, thuis bij papa en mijn hond. Ik vrees ervoor dat het nog een tijdje gaat duren voor ik ga kunnen terugkeren naar kot. Ik dacht dat het niet zo erg ging zijn om weer hele weken thuis te zitten, maar ik merk dat ik het niet gewoon meer ben. Mijn beide ouders gaan nog steeds werken en ik zit dus thuis overdag wel alleen. Gelukkig heb ik nog mijn hond. Het enige wat me helpt niet totaal insane te gaan door isolatie is mijn dagelijkse wandeling met hem. Ik denk dat mijn hond wel blij is nu ik de hele dag weer thuis zit. Ik wou dat ik hem kon vertellen hoe dankbaar ik ben voor zijn gezelschap.
Normaal, als ik in de weekenden terugkeer naar huis, gebruik ik deze tijd om zoveel mogelijk te rusten en niet teveel te denken aan mijn studies. Het vergt me nu dan ook veel moeite om productief te zijn en te studeren. Er is echter niet veel anders dat we kunnen doen. Geen lessen meer om naar toe te gaan, geen hobby’s waarmee we ons kunnen bezighouden en van een sociaal leven is er al zeker geen sprake meer. Het lijkt erop dat ik niets meer van verantwoordelijkheden heb. Ik mis het. Nog nooit is het besef zo groot geweest dat alle dingen die ik elke dag als zo vanzelfsprekend achtte, in een handomdraai van me kunnen afgepakt worden. Het voelt niet aan alsof vorige week alles nog relatief normaal was. Ik heb spijt dat ik niet meer genoten heb van de laatste keer dat ik met een vriendin naar de bib ging, iets ging drinken op de Oude Markt, of zelfs gewoonweg naar de radio luisterde met mijn kotgenoten. Al de structuur in mijn leven lijkt verdwenen te zijn, en dit toont zich. Ook al is het nog maar een week in quarantaine, ik voel de tol al die het op me heeft.
Ergens voelt het aan als een eeuwige zondag. Zondag na zondag na zondag. Moesten we ons niet in de huidige omstandigheden bevinden, zou ik hier zo lang mogelijk van willen genieten. Nu echter, wat ik nooit van mijzelf verwacht had, hoop ik dat deze zondag niet te lang blijft duren.
