Weg van Leuven: Nina in Senegal

mijnLeuven kijkt over de stadsgrenzen heen en volgt jonge Leuvenaars die verre oorden opzoeken. Niet zomaar om er op vakantie te gaan, maar om er lange tijd te wonen, studeren, werken... Ze vertellen over hun buitenlandervaring en vergelijken Leuven met de rest van de wereld.
Tekst en foto’s: Nina Rutgeerts

Nina droomde er al lang van om voor een tijdje te verblijven in een Afrikaans land. Na haar hogere studies besloot ze dan ook dat het nu of nooit was. Zonder enige ervaring alleen door Afrika reizen, werd haar afgeraden. Daarom besloot ze om haar droom te verwezenlijken via de bachelor-na-bachelor Internationale Samenwerking Noord-Zuid.

"Met mijn gezin en verschillende organisaties heb ik al heel wat gereisd, maar het Afrikaanse continent was voor mij nog onbekend. Al sinds mijn jeugdjaren heeft Afrika een enorme aantrekkingskracht op mij en dus bedacht ik dat ik de sprong in het onbekende niet langer mocht uitstellen. Uiteindelijk werd het Senegal, omwille van de gastvrije mensen waar het land om bekend staat. Bovendien wilde ik mijn Frans bijschaven, een oud voornemen waar ik nog nooit echt aan toe kwam.”

"Plots was de dag waarop ik zou vertrekken aangebroken en stapte ik met zes medestudenten het vliegtuig op. De eerste week bleven we nog samen om de belangrijkste lokale taal, het Wolof, te leren. Daarna was het tijd om alleen aan het avontuur te beginnen. In Bambey, het stadje waar ik de volgende zes maanden zou verblijven, stapte ik de auto uit, keek nog een laatste keer naar de twee andere studenten, slikte even en ging vervolgens vol goede moed op zoek naar mijn stageplaats."

TERENGA
“Al snel werd duidelijk dat het Senegalese volk de ‘terenga’ (gastvrijheid in het Wolof) waarvoor ze geroemd worden, alle eer aan doen. Ik werd heel vriendelijk onthaald door mijn gastgezin en in geen tijd voelde ik me thuis in Senegal. Ik leerde de buurt kennen en speelde met de vele kinderen. Ondertussen komen ze me elke dag opzoeken. Ook kreeg ik een nieuwe Senegalese naam: Absa Diouf. Ik liet zelfs Senegalese kleren maken.”

“Als blanke opgaan in de massa is hier onmogelijk; ik ben de enige blanke in Bambey. Wanneer ik op straat rondloop of in de auto zit, roepen de kinderen (en soms volwassenen) ‘toubab’ (blanke in het Wolof) en wuiven ze. Vaak roepen ze dan enkele zinnen in het weinige Frans dat ze kennen. Dat is aangenaam, maar soms ook vermoeiend. Toch probeer ik altijd zeer uitbundig te zijn en met hen te spelen.”

“Hoewel 95 procent van de bevolking in Senegal moslim is, hebben ze veel respect voor andere godsdiensten. De islam speelt een belangrijke rol in de samenleving. Zo leggen veel moslimmannen op vrijdag rond 14u het werk neer om naar de moskee te gaan en is het belangrijk om steeds met je rechterhand te groeten en te eten (de linkerhand is immers onrein). In Senegal en vele andere Afrikaanse landen speelt de leeftijd een belangrijke rol. Een oudere persoon moet je steeds met veel respect behandelen. In ruil daarvoor zal die persoon jou beschermen wanneer er iets scheelt.”

NIEUWE DINGEN LEREN
“Een leven zonder elektrische toestellen in huis is voor ons iets vreemd, maar voor hun is het de normaalste zaak van de wereld. Zo deed ik na enkele weken samen met mijn gastzus de was met de hand (met pijnlijke knokkels tot gevolg) en leerde ik couscous maken op een houtvuurtje.”

“Voor mijn stage bezoek ik vrouwen die in de brousse wonen en zich verenigd hebben om gezamenlijk investeringen te kunnen aangaan. Daar zie ik elke keer weer dat ongeacht hoe moeilijk ze het zelf hebben om te kunnen voorzien in hun dagelijkse behoeften, ze toch altijd klaar staan om elkaar te helpen en alles met elkaar te delen.”

“Veel van de Senegalezen leven volgens het spreekwoord: haast en spoed is zelden goed. Ik heb dan ook geleerd dat de dag niet gehaast moet verlopen, maar dat het contact met de medemens zeer belangrijk is. Wanneer mensen elkaar hier tegenkomen, houden ze altijd eerst een beleefdheidspraatje, zelfs als ze eigenlijk al te laat zijn voor een afspraak. Ook houden de meeste Senegalezen van dansen. Ze nemen dan ook elke gelegenheid te baat om op eender wat te trommelen en hun beste danspassen boven te halen.”

GEEN VAARWEL, WEL TOT ZIENS
“Het land en haar bevolking hebben me weten te bekoren. Ik ben er nu al zeker van dat ik altijd met veel blijdschap aan deze zes maanden zal terugdenken. Ik ben er ook van overtuigd dat het geen vaarwel, maar een tot ziens zal zijn. Ik kan iedereen bij wie het kriebelt om te reizen of te verblijven in een andere cultuur aanraden om het avontuur gewoon aan te gaan en niet te twijfelen.”