Samenleving

Mathilde zocht haar toevlucht in het diëten

8 december 2014
Door: MIJNLEUVEN | Foto's: MIJNLEUVEN
Mathilde wilde gewicht verliezen en niemand ging haar tegenhouden.

Iedereen kent ze wel, tijdschriften vol magere modellen waar iedereen naar opkijkt. Onrealistische beelden waar meisjes en jongens een voorbeeld aan nemen en waarmee ze zich meermaals vergelijken. Allemaal redelijk ‘onschuldig’ bij de meesten. Maar wat als de wens om mager te zijn uit de hand loopt? De 21-jarige Mathilde schetst ons haar leven met anorexia.

EEN SPROOKJESLEVEN, OF TOCH NIET…
“Er leek lange tijd geen vuiltje aan de lucht. Alles ging zijn gewone gangetje: ik haalde goede punten, was hoofdleidster bij de Chiro, had heel veel vrienden en ging vaak weg. En toch was er iets waar ik het moeilijk mee had. Mijn ouders gingen door een zware periode en maakten veel ruzie. En dat zorgde ervoor dat er van alles door mijn hoofd spookte. Tot er een moment kwam waarop ik plots dacht dat ik niets meer kon. Ik zocht toen mijn toeverlaat in het diëten, omdat het iets was dat voor veel mensen moeilijk is. Het was voor mij een manier om aan mezelf te bewijzen dat ik in staat was iets vol te houden wat niet iedereen kon. Mijn prestatiegerichtheid en het feit dat mensen zich zorgen maakten om mij, maakt dat alles redelijk snel ontspoorde en ik mijn veiligheid zocht in het diëten.”

“Ik nodigde vaak vrienden uit voor een etentje, zette het eten op tafel en ging vervolgens joggen om toch niet mee te moeten eten. Ik werd nog vaak via sms aangespoord om mee te gaan feesten of samen uit eten te gaan, maar ik weigerde altijd omdat ik in paniek raakte. Mijn vriendinnen werden steeds ongeruster toen ze mij alsmaar meer zagen wegglijden en spoorden me aan om meer te eten. Maar een eetstoornis maakt je in feite heel egoïstisch, dus bleef ik in mezelf denken: “Ik wil gewicht verliezen en niemand gaat me daar in tegenhouden. Anorexia kan je het best vergelijken met een monstertje, een stemmetje dat je altijd vooruit wil trekken om meer gewicht te verliezen. Tijdens oudjaar bereikte ik mijn dieptepunt. Ik lag om 23 uur in mijn bed zodat ik om 7u ’s morgens kon gaan joggen. Toen besefte ik plots dat ik het niet meer in de hand had. Het is oké om met je gewicht bezig te zijn, maar je mag niet toelaten dat het je hele leven volledig overneemt. En dat was bij mij het geval. Daarom besloot ik hulp te zoeken.”

Er kwam een moment waarop ik plots dacht dat ik niets meer kon
- Mathilde

THE POINT OF NO RETURN
“Na 2 maanden op gesprek gaan bij een psycholoog en een diëtiste, besloot ik mij te laten opnemen in het ziekenhuis. Ik heb toen mijn hele leven on hold moeten zetten, ook mijn studies aan het Lemmens. Alleen zo kon ik mij volledig concentreren op mijn genezingsproces. Het eerste doel was stilaan weer leren eten en bijkomen in gewicht. Er werd altijd in groep gegeten en ik kreeg steeds een vol bord voor mijn neus. De inhoud van dat bord moest ik helemaal naar binnen spelen. De sfeer onder de meisjes was gelukkig meestal goed. Alleen wanneer het over eetgewoonten ging, bekeken de anderen mij soms wat raar.”

“In die eerste fase na mijn opname hebben ze mij vooral genoeg rust gegeven. Eens ze merkten dat het allemaal wat beter ging, mocht ik zelfs een weekend naar huis om daar de tips die ik had gekregen uit te testen. Dat waren dan vooral tips die mij moesten helpen bij het koken en winkelen, hulpmiddeltjes voor de dingen die in de echte wereld op mij stonden te wachten. Om ervoor te zorgen dat ik niet zou hervallen. Naast hervalpreventie kreeg ik ook een diepere therapie waarin we de oorzaken van mijn eetstoornis probeerden te achterhalen. Het leukste moment was misschien wel mijn verjaardag. Normaal geef ik altijd een feestje, maar dat ging toen natuurlijk niet. Daarom zijn mijn vriendinnen helemaal naar Gent gekomen. Op zo’n moment weet je wie je echte vriendinnen zijn.”

KLAAR OM ER WEER TE STAAN
“En toen mocht ik eindelijk weer naar huis. Maar wat nu? Ik had hard gewerkt om terug bij te komen, maar ik kon niet zeggen dat ik genezen was. Dat zou passen kunnen na 7 jaar. En dan nog. In totaal kan amper 50 procent zeggen dat ze genezen zijn. 30 procent leidt een leven met ups en downs, en 20 procent blijft in een vicieuze cirkel leven. Het is dus echt belangrijk om er snel bij te zijn en je leven opnieuw in handen te nemen. Ik studeer nu psychologie en zit met vriendinnen op kot in Leuven. Dat is heel belangrijk voor mij, want zo hoef ik niet alleen voor mezelf te koken. Daarnaast sms ik nu zelf vriendinnen met de vraag of ze iets willen doen. Hun reacties zijn allemaal heel positief. “Blij dat je terug bent”, is zowat de zin die het vaakst terugkomt en dat vind ik fijn. Je weet bij wijze van spreken maar wat je mist als je het niet meer hebt.”

“Naast mijn studies en het leven op kot, werk ik ook als vrijwilliger voor het Inloophuis van ANBN (zie kaderstuk) waar ik workshops geef voor scholen. Ik vind het belangrijk om zo’n dingen te doen omdat ik zelf bv. een heel eenzijdig beeld van anorexia had, terwijl er nog heel veel andere eetstoornissen zijn. Wat ik ook doe, is mijn verhaal neerschrijven. In de hoop dat meisjes zich in mijn verhaal herkennen en dat ik ze kan steunen. Natuurlijk zijn er nog steeds momenten waarop het stemmetje terugkomt en ik mij wat minder voel, maar ik kan het niet maken me opnieuw te laten gaan. Uiteindelijk kies je zelf wat je doet. Last but not least zijn er natuurlijk nog mijn ouders, met wie ik een hele goede band heb. Ik kan ze echt alles vertellen en ze hebben me allebei op hun eigen manier gesteund. Mijn mama wilde me alle tijd geven, terwijl mijn papa me soms wilde dwingen om te eten. Uiteindelijk denk ik dat je van alle twee wat nodig hebt. Bovenal hadden ze veel begrip voor mij en dat is het allerbelangrijkste.”

Het is belangrijk om er snel bij te zijn en je leven opnieuw in handen te nemen
- Mathilde

GESPREK MET EEN EXPERT
Els Verheyen, Klinisch psychologe bij ANBN, vereniging Anorexia Nervosa - Boulimia Nervosa

Wat is Anorexia?
“Anorexia is in de eerste plaats een probleem dat gekenmerkt wordt door een overmatige focus op gewicht en eten. Daarnaast is het ook een psychische stoornis die je leven gaat beheersen. Hulp zoeken is dus de boodschap.”

Welke plaats neemt anorexia in binnen de poel van eetstoornissen?
“Op tien personen met een eetstoornis is er maar één met anorexia. Daarnaast is er dus nog een hele variatie van eetstoornissen, zoals bijvoorbeeld boulimia nervosa, maar ook binge eating disorder of eetbuistoornis, waarbij je regelmatig de controle over je eten verliest en eetbuien hebt.”

Waarom het Inloophuis?

“Vroeger waren er wel wat praatgroepen, verspreid over Vlaanderen, maar die groepen waren vooral op de ouders gefocust. Wij willen een huis zijn waar de jongeren in kwestie zelf naartoe kunnen komen om te praten met lotgenoten. Onze vrijwilligers weten allemaal uit eigen ervaring hoe het is om een eetstoornis te hebben en om ervan te herstellen.”

Wat doet dit Inloophuis?

“Enerzijds willen we jongeren informeren, maar vooral willen we ervaringen uitwisselen en de hoopgevende boodschap uitdragen dat het moeilijk is om tegen anorexia te vechten maart dat het zeker niet onmogelijk is. Je kan herstellen van een eetstoornis!”

Wat te doen als je denkt (of weet) dat een vriend(in) anorexia heeft?

“In de eerste plaats is het vooral belangrijk dat je er probeert te zijn voor je vriend(in). Laat je vriend(in) zelf het initiatief nemen om erover te praten, maar weet dat je dit niet alleen kan oplossen. Daarom kan je beter niet beloven om er met niemand over te spreken. Je kan hem of haar best aanmoedigen om hulp te zoeken.”

Hoe is jullie vereniging te bereiken?

“Via mail, telefoon, website, ons forum of onze anonieme chat. Daarnaast kan je ook gewoon bij ons binnen lopen op woensdagnamiddag tussen 14.00 en 18.00 uur.”


INLOOPHUIS ANBN
Blijde Inkomststraat 113, Leuven
Tel.:016 89 89 89
Website:
www.anbn.be

Ook interessant: www.proud2beme.nl

8 december 2014
Door: MIJNLEUVEN | Foto's: MIJNLEUVEN