"Een creatief proces kan soms heel eenzaam zijn"

Dertien jonge kunstenaars onder één dak, als dat maar goed komt. De praktijk en de interessante babbels leren ons dat het vooral veel mogelijkheden en inspiratie opwekt. Vooral de diversiteit springt in het oog, want het woord kunstenaar dekt vele ladingen. In dit artikel gaan we in gesprek met Silke Rys (21, illustratie op textiel), Ines Vansteenkiste-Muylle (22, analoge fotografie), Eva Luna Moons (20, beeldende kunst en performance) en Luis Manuel Lambrechts (27) en Lander Daniëls (28) als LLKOLLEKTIV (schilderkunst). Vijf jonge kunstenaars die ook op Habitat Festival te bewonderen zijn.
Tekst: MIJNLEUVEN // Foto’s: Bavo Nys

Ontdek de kunstenaars onder het interview.

Hoe ervaren jullie het delen van ruimte met andere kunstenaars?
Ines: “Ik vind het zeer aangenaam. Gelukkig delen de meesten hier zowat dezelfde muziekstijl (lacht)! Maar serieus, met meerdere kunstenaars onder één dak zitten, bevordert echt de motivatie. Alleen al omdat ik vaak onder de indruk ben van andere creatievelingen. Én het biedt mogelijkheden om eens technieken met elkaar uit te wisselen. Dat is super fijn!”
LLKOLLEKTIV: “Wij zijn óók zeer getriggerd door de ambachten van de andere kunstenaars en de thema’s waarrond ze werken. Om over te gaan naar echte samenwerkingen is het wel een kwestie van op persoonlijk vlak een match te hebben. Wij (Luis en Lander) werken heel de tijd samen en dat stimuleert enorm. Die lijn trekt zich denken we ook door naar alle andere kunstenaars hier.”
Eva Luna: “Ik werk voornamelijk met Silke samen in dezelfde ruimte. En ook al werken we aan hetzelfde project, een tweede mening brengt vaak interessante discussies naar boven. We werken alle twee op een heel andere manier, maar daardoor bekomen we resultaten die heel anders zijn dat wat ik anders zelf zou maken.”
Silke: “Ik ben vooral benieuwd naar de eindresultaten en het proces waar iedereen doorheen gegaan zal zijn na de zomer. Iedereen is hier ondertussen meer en meer gesetteld, waardoor de interactie steeds meer op gang komt. Er zitten hier zoveel verschillende kunstvormen bij elkaar en ik heb erg veel zin om bij te leren. Ik ben ook erg benieuwd hoe dit alles gaat samenkomen in de grote tentoonstelling op het einde van de zomer.”

Van een paar vierkante meter thuis naar een ruim atelier hier. Hadden jullie als kunstenaar nood aan extra ruimte?
Silke: “Een aparte werkplek is toch wel een must. Thuis is er teveel afleiding, terwijl ik hier goed kan doorwerken. Ik ga ook liever niet weg zonder resultaat te boeken. Ik ben enorm blij met deze kans, want hier heb ik de fysieke ruimte om met al mijn materiaal comfortabel aan de slag te gaan.”
LLKOLLEKTIV: “De ruimte van deze plek is ook een groot voordeel. Wij werken met twee aan een groot werk, wat om veel bewegingsruimte vraagt. Én het atelier is voor ons ook een ontmoetingsplek aan het worden, daar we niet in dezelfde stad wonen.”
Eva Luna: “En het schept mogelijkheden. Ik ben niet de enigste hier die op school plek genoeg heeft. In de zomer valt dat helaas weg. Ik ben wel eens benieuwd wat er uit gaat komen nu ik heel de zomer door met mijn kunst kan bezig zijn.”
Ines: “Voor mij is het niet per definitie een kwestie van ruimte, maar eerder een plaats waar ik vragen kan stellen als ik even onzeker wordt in mijn werkproces. Door hier samen te zitten met allemaal gelijkgestemde zielen, voel ik mij ondersteund en gemotiveerd. Een creatief proces kan namelijk soms heel eenzaam zijn.”

Is er in Leuven dan een tekort aan ruimtelijke ondersteuning voor jonge kunstenaars?
LLKOLLEKTIV: “Wij hebben het gevoel dat Leuven best wel investeert in jong talent. We zien toch verschillende jonge kunstenaars groeien binnen hun ambacht. Al is het huren van ruimte niet altijd evident, die drempel mag wel wat lager. Maar Leuven ademt creativiteit en daar mag het best trots op zijn.”
Eva Luna: “Misschien heeft het ook te maken met connecties. Er zijn best veel mogelijkheden voor jonge kunstenaars in Leuven, maar de stad mist een kunstenopleiding. Wat ik merk is dat ik in Gent, waar ik studeer, veel gemakkelijker in contact wordt gebracht met kunstencentra. Zo’n uitgebreid netwerk ervaar ik minder in Leuven. Daarnaast bots ik het hardst op het vinden van stockageruimte. Het is namelijk zeer onhandig om grote kunstwerken allemaal thuis te bewaren.”
Ines: “Ik denk dat het vaak met centen te maken heeft. Veel jonge kunstenaars die afstuderen stoten op materiaaldrempels. Materiaal dat eventueel aanwezig zou kunnen zijn in gedeelde atelierruimtes, zoals we op school ook gedeeld materiaal gebruiken. En ook op vlak van expositieruimte kan het beter.”
Silke: “Ik sluit aan bij expositieruimte. Wij krijgen nu allemaal de kans om tentoon te stellen op Habitat Festival, maar waar kunnen we nadien naartoe? Hoe fijn zou het zijn om onze kunstwerken op verschillende plekken te kunnen exposeren. We zijn actief op zoek, maar vonden helaas nog niets.”

Over Habitat Festival gesproken, hoe zit het met de stresslevels en de voorbereidingen?
Ines: “Die stresslevels zitten bij mij altijd vrij hoog, maar een deel daarvan komt omdat ik erg perfectionistisch ben. Het is niet de eerste keer dat ik exposeer, maar het blijft leuk omdat elke expo wel een beetje anders is. In dit geval zeker, omdat er voor deze tentoonstelling veel meer samenwerking is dan bij andere expo’s die ik al deed. Ik voel trouwens dat de anderen hier er heel open voor staan en dat is erg fijn.”
Eva Luna: “Stress komt bij mij vooral wanneer belangrijke dingen mislopen of anders uitdraaien dan verwacht. Daarom is duidelijke communicatie erg belangrijk. Silke en ik maakten op kleine schaal een voorontwerp, zodat we nadien elk apart ons aan het grote werk kunnen zetten.”
Silke: “Een strakke planning is inderdaad wel nodig, zeker als je met meerderen samenwerkt. Voor mij is het de eerste keer dat ik buiten schoolcontext mijn eigen werk zal tentoonstellen. Dat is best spannend, maar eigenlijk dringt het nog niet zo door op dit moment. Misschien maakt social media die drempel minder hoog. Veel werk staat namelijk al tentoon op het internet. Maar hoe dan ook ben ik ontzettend benieuwd naar het eindresultaat en de reacties erop.”
LLKOLLEKTIV: “Hoe dichter de deadline, hoe hoger de stress zeker (lacht)? Maar in ons geval stijgt ook de productiviteit én gaan we slimmer te werk. In het begin nemen we de tijd om ons te inspireren en te brainstormen om dan een paar versnellingen hoger te schakelen. Moeilijke momenten zijn er uiteraard altijd. Soms negeren we de signalen, maar van zodra we het gevoel hebben dat we beginnen prutsen en knoeien, is het tijd om de penselen neer te leggen en afleiding te zoeken.”

En aan wat mogen we ons verwachten op de grote eindexpo van jullie residentie?
Samen: “Dat is nog een grote verrassing, zelfs ook voor ons nog een beetje. Maar verwacht je aan een fantastische expo van allemaal jongeren die zeer gedreven zijn door hun passie!”

De kunstenaars

Silke Rys
Silke volgt een opleiding beeldverhaal, waarbij de focus ligt op illustreren en verhalen vertellen. Vanuit een fascinatie voor textiel en de tactiliteit ervan, zette ze zich aan de uitdaging om beelden om te zetten in tapijt. Omdat ze graag dingen maakt die nuttig zijn of een fysieke ervaring opleveren, verwerkt ze haar tapijtjes al eens als bekleding op zitmeubilair. Op die manier geeft ze een tweede leven aan zo’n meubel én wekt ze relatief snel kleine kunstwerkjes tot leven. Silke werkt vooral vanuit kleurencombinaties en is constant op zoek naar een combinatie of een balans tussen het figuratieve en het abstracte. In de toekomst zou ze graag op groter formaat werken en hele ruimtes bedekken met zachte illustraties.

LLKOLLEKTIV – Luis Manuel Lambrechts & Lander Daniëls
LLKOLLEKTIV is ontstaan uit een vrienschap tussen Lander en Luis, twee kunstenaars in spé die een broedelijke band vormden tijdens hun studie op Sint-Lukas in Brussel. Het is een visueel samengietsel van het zwart-grijs-witte realisme van Lander en het kleurrijke monumentale werk van Luis. Een hutsepot van twee totaal verschillende stijlen, die samen toch een heerlijk éénpansgerecht vormen.

Eva Luna Moons
Eva Luna studeert performance art in Gent en richt zich voornamelijk op beeldende performances. In feite maakt ze veel liever beelden, atmosferen en ervaringen dan dat ze verhalen vertelt. Al haar werk heeft een politiek aspect, soms nadrukkelijk, soms met enkel een kleine hint. Als ze groots mag dromen, wil zeg graag kunst maken die een impact heeft. Kunst die op een manier verandering teweeg kan brengen of op z’n minst aanzet tot verandering. Als plaats, tijd en geld geen probleem zouden vormen, zou ze graag enkele maanden werken aan een performance die 24 – 48 uur zou duren. Bij die performance zou alles in functie van de ervaring van het publiek staan. Alsof ze een soort vacuüm in de maatschappij binnenwandelen waar de komende 48 uur geen sociale regels gelden en waar je je identiteit achterlaat aan de ingang.

Ines Vansteenkiste-Muylle
Ines is een fotograaf die haar medium gebruikt om connecties te maken met mensen en verbondenheid te voelen. Ze wordt voornamelijk getriggerd door culturen waar ze nog niet veel over weet, maar ook door mensen naar wie ze opkijkt óf die zich op één of andere manier onderscheiden van anderen. Als fotograaf voelt ze dat het belangrijk is om vooral veel respect te tonen. Het is namelijk belangrijk om mensen op een waardige manier te fotograferen. Door op die manier te werk te gaan, merkte Ines dat best veel mensen ervoor open staan om mee te werken aan een fotografieproject. Op dit moment wilt ze vooral veel gepubliceerd worden en zo naambekendheid opbouwen. In de toekomst droomt ze ervan om bij het fotoagentschap ‘Magnum’ aan de slag te gaan.