Het is iets na 12 uur, ik loop de schoolpoort uit en het zonnetje in. Voor een keer laat ik mijn fiets staan, mijn bestemming zie ik namelijk al liggen: het Damiaanplein. Vandaag is daar een integraal gratis, ecologisch en gastronomisch verantwoord foodfestival uit de grond gestampt. Een protestroep tegen voedselverspilling en een lokroep voor lekkerbekken. Dé kers op de taart van Project D, een eenmalig project rond duurzaamheid voor en door jongeren. Met mijn brooddoos in de hand ga ik op onderzoek uit.
Tekst: Helena Baeck / Foto's: Sara Cloosen
Verwelkomd door laid-back achtergrondmuziek merk ik al snel dat ik de enige niet ben die de weg naar de mijnLeuven-vlaggen vond. Het desserten buffet, of wat daar nog van overblijft, is ook bij toevallige passanten niet onopgemerkt gebleven. Terwijl ik wacht tot de grootste drukte gepasseerd is, geef ik mijn ogen de kost: tenten, tafels en tapijten, een paar gekende gezichten en in mijn ooghoek spot ik enkele uitnodigende ligstoelen. Zelfs de planten die hier en daar nonchalant opduiken, lijken zich thuis te voelen.
Al gauw word ik onderschept door Joke, de projectcoördinatrice die dit evenement, en bij uitbreiding het hele Project D, in goede baantjes heeft geleid. Uit ons gesprekje maak ik op dat dat is wat ze vooral belangrijk vindt: het groter geheel en wat er aan dit evenement vooraf is gegaan. “Het Foodfestival is geen alleenstaand evenement, het is maar één van de vele activiteiten waar de organisatrices uit Paridaens zich mee hebben beziggehouden.” Een semester lang dompelden zeventien vierde- en vijfdejaars zich onder in de wereld van duurzame voedselproductie- en consumptie. Zo organiseerden ze onder andere een veggie-dag op school en gingen ze op bezoek bij lokale boeren.
Ik hou me niet langer in en schuif gretig aan in de rij naar het banket. Wat ik daar aantref stelt me niet teleur: bonte slaatjes en hete soep, smeuïge aardappelsla, frisse couscous, uitnodigende pasta’s en knapperig brood, een lust voor het oog en een waaier aan kleuren. Ik kom handen te kort en mijn brooddoos krijg ik niet meer toe. Samen met een paar andere smullers zet ik me aan een tafeltje en na een paar gretige happen zijn we het al snel eens: wat hier wordt geserveerd is niet enkel duurzaam, maar evengoed smakelijk en gezond.
Wat hier wordt geserveerd is niet enkel duurzaam, maar evengoed smakelijk en gezond.- Helena
Ik sta versteld van de overvloed aan overschot. Dit zou normaalgezien allemaal zijn weggegooid?! De ‘No Waste Great Taste’-gedachte spreekt duidelijk aan, dit smaakt naar meer. Dat merk ik aan reacties als ‘dit mag wekelijks terugkeren’ en ‘ik ga thuis een restjesdag introduceren’. Straks gaan we niet enkel met een goedgevulde maag naar huis, maar ook met een hoofd vol inspirerende receptjes en een opengetrokken kijk op onze dagelijkse voeding.
Terwijl de dj’s zich van hun beste kant laten zien, ga ik nog even een babbeltje slaan met de organisatrices. Ze vertellen me hoe ze op voorhand niet wisten welke voedingswaren ze gingen krijgen en dat ze dus aan culinaire improvisatie hebben gedaan. Op de vraag of ze door het project anders zijn gaan eten, krijg ik uiteenlopende antwoorden: van ‘ja, ik ben vegetarisch geworden’ tot ‘nee, ik deed hier niet aan mee voor mezelf maar om anderen te sensibiliseren’. Voor een laatste keer bundelen ze straks hun krachten bij de opruim, daarna zit het ook voor hen erop. Met een voldaan gevoel leg ik mijn notitieblok aan de kant en zet ik me mee aan de afwas.
