In juni is de mama van Simon Kishimoto (15) verkozen als burgemeester in een district van Tokyo. Dat is niet iets wat iedereen kan zeggen. In dit interview vertelt hij wat meer over hoe hij het verkiezingsproces heeft ervaren.
Tekst: Annalien Vercammen / Foto's: Artem Knyazev
LEUVEN VS. JAPAN
Hoelang woon je al in Leuven?
Simon: “Ik woonde eerst in Amsterdam, ik ben daar ook geboren. Daarna, na een paar jaar ben ik naar Brussel verhuisd en nu woon ik al een 10-11 jaar in Kessel-Lo.”
Wat is de reden dat jullie zijn verhuisd en waarom naar Leuven?
Simon: “Mijn mama werkte dus eerst in Amsterdam en dan zijn we verhuisd naar Brussel omdat mijn papa daar werkte en nu wonen we in Kessel-Lo omdat het daar rustiger is. Maar mijn papa gaat nog vaak naar Brussel en vroeger ging mijn mama nog naar Sudan, maar vaak werkte ze wel thuis.”
Hoe is je band met Japan? Heb je veel affiniteit met het land?
Simon: “Mijn mama is van Japan, dus we gingen vaak in de zomer naar Japan om familie te bezoeken enzo. We gaan daar ook vaak op vakantie in de zomer.”
Zou jij terug naar Japan willen?
Simon: “Ik ga sowieso in België blijven tot ik ben afgestudeerd, dus nu minimum nog twee jaar. Maar ik zou wel zo eens een jaartje willen studeren in Japan, maar ik weet nog niet zeker of ik daar wel zou willen wonen, want het is ook heel leuk hier in België.”
EEN GROTE BESLISSING
Hoe is ze eigenlijk tot die keuze gekomen om burgemeester worden?
Simon: “Eigenlijk was het heel toevallig, want ze werkte dus al bijna heel haar leven niet in Japan en toen ze te horen kreeg dat ze zich kandidaat kon stellen als burgemeester, was het eigenlijk wel haar droom om te winnen. De kans was eigenlijk heel klein, maar het was dus heel toevallig dat ze dat kon doen. Ze vindt het denk ik wel echt leuk om te doen.”
Ondersteunde iedereen haar keuze?
Simon: “Ik steun haar en mijn papa en eigenlijk iedereen steunt haar wel. Ik vond het eigenlijk echt wel cool dat ze het probeerde en vooral knap dat ze gewonnen is, want dat was heel onverwacht. Ik ben wel echt blij voor haar.”
Had je nog veel contact met je mama die in Japan was voor de verkiezingen?
Simon: “Ik belde met mijn mama minimum een keer per week of twee keer per week en we proberen dus minimum één keer per jaar naar Japan te gaan en zij ook één keer naar ons. Maar we proberen dus zo veel mogelijk te bellen.”
Het leven is wel anders nu. Ik zie haar maar één of twee keer per jaar.- Simon
HET VERKIEZINGSPROCES
Hoe heb jij heel het proces ervaren? Had het veel invloed op je persoonlijke leven?
Simon: “Ik mis haar wel echt hard. Ja, het is wel belangrijk dat we elkaar zo vaak mogelijk bellen, dat we ze nog contact houden, maar voor de rest woon ik nog steeds in Kessel-Lo met mijn papa en blijf ik gewoon doorgaan met het leven. En toen ze was verkozen tot burgemeester was dat tijdens mijn examenperiode, mijn laatste examen van het derde jaar. Het was een beetje moeilijk om te concentreren, want ja er was veel aan de hand, maar het is wel gelukt.”
Hoe ging het met de stress thuis, ik kan me voorstellen dat het wel wat stressvol was, niet enkel voor je mama.
Simon: “Ik had eigenlijk niet veel stress. Ook al won ze niet, haar naam werd wel bekend in haar stadsdeel van Tokyo. Ik denk dat zij ook niet veel stress had, allez misschien wel, ik weet dat niet echt zeker, maar ook al verloor ze, misschien wint ze volgende keer. Het was gewoon heel onverwacht dat ze won dus het was gewoon wel een win-win zogezegd.”
Was je heel betrokken bij het verkiezingsproces?
Simon: “We volgden het wel sowieso. Vooral zo de dagen daarna op het nieuws enzo. Ook haar Instagram-pagina, dat volgen we wel. Maar we wisten eigenlijk niet echt dat het zo goed ging want in het begin was de kans dat ze won super klein, en dan werd dat zo eigenlijk groter en groter.”
Ik vond het eigenlijk echt wel cool dat ze het probeerde en vooral knap dat ze gewonnen is.- Simon
NA DE VERKIEZINGEN
Een keer dat je mama gewonnen had is er waarschijnlijk ook veel veranderd. Wat was er zoal veranderd?
Simon: “In die periode was het eventjes wennen, want we wisten wel gewoon dat ze dan wel in Japan moest blijven wonen. Het leven was wel anders dan. Je ziet haar dan maar zo een of twee keer per jaar en ja, het was wel anders.”
Waren er ook veel positieve veranderingen?
Simon: “Voor haar sowieso wel, allez voor ons ook, we zijn blij voor haar en we vinden het wel cool en we gunnen het haar sowieso wel. En ja zij is denk ik ook gewoon blij, allez dat hoop ik, dat ze blij is. Ze wou sowieso wel eens terug gaan naar Japan, want ze is daar geboren. Ze is al lang in het buitenland. Dus ik denk dat het wel goed is voor haar.”
En wat nu? Hoe zien jullie de toekomst?
Simon: “Ik denk dat ze wel gewoon voor de rest van haar leven in Japan blijft. Ik wil wel zoals ik daarnet zei wel een jaartje naar Japan om daar te studeren ofzo, maar er is sowieso wel veel veranderd. Voor de rest denk ik dat het gewoon zo blijft. Ik denk dat er voor de rest niet zo veel gaat veranderen.”
Zou jij in haar voetstappen willen treden en ook in de politiek gaan?
Simon: “Dat weet ik eigenlijk nog niet, ik vind het wel interessant wat er allemaal gebeurt enzo, maar ik weet er nog niet zoveel van. Maar mijn broer is nu politiek aan het studeren aan de universiteit en die weet daar dus wel meer van, maar ik weet het eigenlijk nog niet zo goed, misschien wel.”
