Beste regering, beleidsmakers, volwassenen, politiek en maatschappij
Radeloos. Verward. Gestresseerd. Gefrustreerd. Afwachtend. Dat is hoe wij, de jongeren van 2020, ons voelen. Deze crisis heeft invloed op iedereen. Maar er blijft een vergeten groep. Wij.
Hetzelfde luidt overal: Jongeren zijn onverantwoordelijk. Wij brengen de mensheid in gevaar met onze ‘lockdownfeestjes’, ‘illegale ontmoetingen’ en ‘te grote bubbels’. Maar wordt er ooit een reden achter bovenstaande gezocht? Of zijn wij gewoon door en door slecht? Wordt er ooit naar onze mening gevraagd?
We weten niet meer welke lokalen we in of uit mogen, we weten niet meer waar we naar het toilet mogen. We weten niet meer welke vrienden of klasgenoten we mogen spreken. Op school wordt er enkel op ons geroepen: ‘Je mondmasker valt af!’ De helft van mijn klasgenoten lijdt aan constante hoofdpijn door het dragen van dat mondmasker. Dat zorgt ervoor dat het al-zo-stressvolle vijfde middelbaar alsmaar erger wordt.
Alle ontspanning die wij zoeken wordt bestempeld als onverantwoord. Het bestuur wil alle scholen, universiteiten, en werkomgevingen openhouden, maar wil ons wel beperken in ons sociaal leven. Dus vraag ik u: Zijn wij niet meer dan werkkrachten?
Ik zeg het u. Dit is geen ‘gulden middenweg’. Dit is wat de economie het beste uitkomt. Er wordt geen rekening gehouden met het sociale welzijn van de mens, en al zeker niet met dat van jongeren.
En dan heb je het zo vaak gebruikte argument: ‘Jongeren zijn niet degenen die aan corona sterven, maar om degenen die wél dat risico lopen te beschermen, moeten zij maar opofferingen maken.’ Op zich een logisch argument, als je het puur vanuit een volwassen perspectief bekijkt. Niks mag, alles moet. Onze jeugd is in één handomdraai weggeveegd.
Er wordt zo veel van ons verwacht. Een bepaalde zelfstandigheid terwijl de leuke dingen, die ervoor zorgen dat je even kan ontspannen, er niet meer zijn. Maar als jongere moet je net dit beleven: ‘vrijheid’.
Mijn verhaal luidt zo: Net voor de lockdown stond ik in de bloei van mijn leven. Ik had net een hobby gevonden die ik echt leuk vond. Ik stond op het punt een expo te organiseren, een fuif te organiseren, op weekend te gaan met vrienden, voor de eerste keer op inleefweek te gaan…
Samengevat voelde ik me het beste dat ik me ooit gevoeld had. Nu is mijn leven volledig omgedraaid. Alles waartoe ik nu werk, wordt steeds afgelast. Ik ben volledig radeloos. En dat geldt voor zo goed als iedereen.
De wereld draait zot. Wij hebben geen richting meer.
Ik verwacht niet dat er iets veranderd wordt aan de maatregelen, want die zijn nodig om het virus te bestrijden. Maar een simpele belofte zou het allerminste zijn. Een belofte om te luisteren naar jongeren, om terug te denken aan hoe het was om zelf jong te zijn en wat op dat moment belangrijk was. En om de situatie een beetje draaglijker te maken. Zodat dingen niet alleen moeten, maar ook kunnen. Niet alleen leven voor het nu, maar ook voor onze toekomst.
Esther Deroo