Samenleving

"Spijt van mijn keuze heb ik niet, verdriet wel"

15 juni 2017
Door: MIJNLEUVEN
Ella koos voor een abortus.

Ella (25) was twintig toen ze ongepland zwanger werd. De relatie met haar vriend was pril, en ze zou het volgende academiejaar een nieuwe studie aanvatten. “Gevoelsmatig wilde ik het heel graag, maar met mijn verstand wist ik dat het niet kon. Ik heb dan ook vrij snel de keuze gemaakt om een abortus te ondergaan.” Een moeilijke beslissing die ze voor altijd met zich mee zal dragen, maar waar ze vandaag nog steeds achter staat. mijnLeuven luisterde naar haar verhaal.
Tekst: Cindy Van Asselbergh / Foto’s: Mathijs Vantrappen

"In het begin was ik elke minuut van elke dag bezig met wat er was gebeurd. Het bepaalde jarenlang een groot deel van mijn identiteit. Intussen kan ik eraan terugdenken en erover praten zonder steeds overmand te worden door emoties. Doordat ik het intussen een plaats heb kunnen geven, ben ik nu klaar om dit gesprek te voeren. Een jaar geleden was dat ondenkbaar. Ik wil jongeren via mijn verhaal aanmoedigen om niet alleen te blijven zitten met wat ze ervaren na een ingrijpende gebeurtenis. Je mag je verdrietig voelen, ook als je zelf gekozen hebt voor iets.”


“Ik nam zoals veel meisjes al jarenlang de pil en wilde overstappen naar een spiraaltje. Ik heb toen één maand geen pil genomen, na een gesprek met de huisarts. We gebruikten een condoom en die was gescheurd. De ochtend nadien nam ik meteen de noodpil, maar de bevruchting had die nacht al plaatsgevonden. Ik voelde meteen dat ik zwanger was. Toch heb nog even gewacht om een test te doen. Dat mijn regels uitbleven, kon nog andere redenen hebben.”

Ik zag mijn studies onmogelijk gecombineerd met een baby
- Ella

DIT IS NIET GOED
“Doordat de eerste test die ik deed nauwelijks positief testte, wakkerde de hoop aan dat ik niet zwanger was. Ik maakte een afspraak bij de dokter en kon er de dag nadien al terecht. Na een bloedafname was er geen twijfel meer mogelijk. Ik voelde opluchting, omdat ik nu zeker was. Maar ik wist meteen: dit is niet goed.”

“Ik was twintig, studeerde, en wilde nog heel graag een diploma behalen. Ik zag dat onmogelijk gecombineerd met een baby. Bovendien waren mijn toenmalige vriend en ik niet klaar om een kind op te voeden. Gevoelsmatig wilde ik het wel heel graag, maar met mijn verstand wist ik dat het niet kon. Mijn vriend en ik hebben dan ook vrij snel de keuze gemaakt om de zwangerschap af te breken. Dat gebeurde uiteindelijk na zeven weken. Adoptie of een pleeggezin behoorden voor mij niet tot de opties. Al vanaf dag één wist ik dat ik zou kiezen tussen het kind houden of abortus.”

VERWERKEN
“Een maand na de abortus stopte ik mijn tastbare herinneringen aan die periode in een doosje. Er zitten twee zwangerschapstesten in en enkele dingen die ik heb neergeschreven tijdens het keuzeproces en nadien. Ik hoopte heel erg dat ik het daarmee achter me zou kunnen laten. Ik wilde het niet verwerken, ik wilde het alleen maar afsluiten, want ik wilde een normaal leven leiden. Ik vond ook dat ik niet verdrietig mocht zijn, want ik had tenslotte zelf gekozen. Deksel erop en klaar, zoiets.”

Ik vond ook dat ik niet verdrietig mocht zijn, want ik had tenslotte zelf gekozen
- Ella

SPIJT
“Spijt van mijn keuze heb ik niet. Verdriet wel. Ik ben ervan geschrokken hoe je je op korte tijd kan hechten aan een wezen dat er nauwelijks is en tegelijkertijd zo aanwezig is. Ik heb me ook heel schuldig gevoeld. De vraag hoe ik nog goed kon leven ondanks en nadat ik een abortus had ondergaan, hield me heel erg bezig.”

“Ik heb van alles gedaan om met die gevoelens proberen om te gaan. Toen ik vaststelde dat ik ze niet zomaar kon wegstoppen, ben ik erover beginnen praten. Met vrienden en familie, maar ook met een therapeut. In therapie heb ik leren rouwen om het verlies. Want hoewel het kindje nooit geboren is, blijft het in mijn beleving wel een kindje dat ik verloren ben. Via therapie kwam ik in contact met mindfulness en leerde ik omgaan met het hevige verdriet dat ik ervoer, en met de schuldgevoelens.”

LEEGTE

“Het is dubbel om na te denken over wat er is gebeurd. Ik voel leegte als ik er aan terugdenk. Ik wou dat het nooit was gebeurd. Als ik de pil gewoon had doorgenomen tot dat spiraaltje er zat, had het nooit moeten gebeuren. Maar het is nu eenmaal wel gebeurd, hoe klein de kans ook was. Het heeft me heel veel verdriet gebracht, maar tegelijkertijd was het een duw in mijn rug om mij als persoon te ontwikkelen.”

Hoewel het kindje nooit geboren is, blijft het in mijn beleving wel een kindje dat ik verloren ben
- Ella

GESPREK MET EEN EXPERT
Kirsten Elen, contactpersoon voor het thema tienerzwangerschap bij Fara,
een vzw uit Leuven die luistert, informeert en begeleidt bij zwangerschapskeuzes.

Hoe helpt Fara zwangere vrouwen?
“Iedereen die in contact komt met een zwangerschap waarbinnen een moeilijke keuze moeten worden gemaakt, kan bij ons terecht voor een luisterend oor. Zowel voor als na het maken van die keuze. Dat kan via telefoon, mail, chat, een gesprek op kantoor of zelfs via Facebook.”
“Kiezen voor een abortus gaat gepaard met een individueel verwerkingsproces. Het uitgangspunt waaruit we vertrekken is de idee dat een abortus gepaard gaat met een soort verlieservaring, en dus ook met een rouwproces.”

“Veel jongeren die een abortus uitvoeren hebben het daar aanvankelijk helemaal niet zo moeilijk mee en zijn vooral opgelucht. Meisjes die bij ons terechtkomen zijn vaak meisjes die een aantal jaren geleden kozen voor abortus en het eigenlijk nog niet voldoende verwerkt hebben. Toch heeft zeker niet iedereen het er moeilijk mee. Het motto bij Fara is: ‘Je moet niet, maar je mag het er wel moeilijk mee hebben’.”

Wat kan je doen wanneer je beste vriendin abortus overweegt?
“Als iemand die dicht bij jou staat, kiest voor een abortus is het vooral belangrijk er gewoon te zijn voor die persoon. Luisteren en praten over hoe je vriendin zich voelt, en laten weten dat het oké is om twijfels, schuld of verdriet te voelen. Wat je ook kan doen, is mee zoeken naar informatie of voorstellen om mee te gaan naar het abortuscentrum. Ook een vragenlijst opstellen voor in het abortuscentrum kan nuttig zijn omdat meisjes op het moment zelf vaak vergeten wat ze allemaal wilden vragen.”

“Na de abortus kan het zeker geen kwaad af en toe te vragen hoe het nu met haar gaat, hoe ze zich voelt, en of ze er graag over wil praten.”

Meer info: www.fara.be

15 juni 2017
Door: MIJNLEUVEN