Brecht valckenaers is amper negentien en toch heeft hij al een hele waslijst aan muziekprijzen op zijn palmares staan. Op basis van zijn prestaties zou je hem dan ook gemakkelijk tien jaar ouder schatten. Toen hij veertien was, nam hij deel aan zijn allereerste wedstrijd en dit jaar nog won hij de prestigieuze steinway piano competition. Een getalenteerde pianist is dan ook het minste wat je van hem kan zeggen. Enkele weken geleden nog stond hij met zijn piano geprogrammeerd door 30cc, nu zit hij bij ons. Klaar voor een interessant gesprek.
Tekst: Annelies Rom / Foto’s: Masja Dolya
Brecht, wanneer kroop je voor het eerst achter de piano?
“Toen ik 8 jaar was, begon ik voor het eerst met pianolessen aan Academie De Vonk in Haasrode, maar ik was toen ook al drie jaar bezig als drummer bij de Leo Caerts Rockschool. Die drumlessen volgde ik omdat ik voor mijn vijfde verjaardag een drumstel had gekregen aangezien ik toen al overal op zat te kloppen. Het was in die periode eigenlijk al duidelijk dat ik het leuk vond om klanken te creëren. Nu ja, ik heb het van geen vreemden (lacht). Ik ben opgegroeid met muziek. Vooral dan klassieke muziek. Mijn vader werkt bij radio Klara en maakt veel muziek voor theatervoorstellingen. Ook gaf hij vroeger lessen algemene muziekcultuur en muziekgeschiedenis. Muziek is zeker de rode draad in zijn leven. En ook mijn moeder had er interesse in. Zij speelde vroeger veel saxofoon. In totaal heb ik vijf jaar lang drum gespeeld. Vaak samen met mijn vader, waarbij hij dan achter de piano kroop en ik achter het drumstel. Tot ik dan zelf de pianotoetsen probeerde. Het was altijd zo’n beetje mijn droom om zoveel mogelijk instrumenten te kunnen bespelen.”
Wanneer kwam het besef dat je misschien meer kon met je muzikaal talent?
“Mijn zus schreef vroeger de uitspraken die ik als kind deed op in een boekje. Dat boekje heb ik nog altijd. Er staat ergens in geschreven dat ik later ofwel muzikant, ofwel Bob de Bouwer wilde worden. Dat tweede is het gelukkig nooit geworden (lacht). Toch is het volgens mij nooit een bewuste beslissing geweest om met muziek aan de slag te gaan. Meer iets wat altijd al in mij zat.”
Waarom ging je in Antwerpen te studeren?
“Ik ben in Antwerpen terechtgekomen door een aantal wedstrijden waar ik aan deelnam toen ik in het derde middelbaar zat. Tijdens één van die wedstrijden raakte ik aan de praat met een van de juryleden. Ik heb toen enkele stages bij hem kunnen lopen en zijn zoon is nu mijn leerkracht. In het Antwerps conservatorium deSingel – waar ik nu studeer – kan je een vooropleiding volgen die je in Leuven niet hebt. Ik ben er in mijn vierde middelbaar gestart met kamermuziek en notenleer. En ik kreeg toen ook heel wat masterclasses van de docenten in het conservatorium. Vanaf het vijfde middelbaar ben ik dan begonnen met een ‘Jong Talent’-traject, waardoor ik met mijn eerste bachelor piano kon starten.”
Vroeger wilde ik ofwel muzikant worden, ofwel Bob de Bouwer. Dat laatste is het gelukkig nooit geworden
Aan welke wedstrijden nam je al deel?
“Toen ik veertien was, deed ik voor de eerste keer mee aan een wedstrijd. Mijn allereerste overwinning haalde ik een jaar later binnen, op mijn vijftiende. Ik won toen de Cantabile wedstrijd, één van de belangrijkste pianowedstrijden van Vlaanderen. Sindsdien neem ik jaarlijks aan gemiddeld één tot twee wedstrijden deel. In een aantal daarvan eindigde ik als eerste. In 2018 won ik opnieuw Cantabile, maar dan in een hogere graad. En de laatste wedstrijd die ik won was de Steinway Piano Competition op 31 maart van dit jaar. Dat is een wedstrijd die in verschillende landen wordt georganiseerd en waarbij uiteindelijk één iemand gekozen wordt om het land te representeren op een internationale bijeenkomst. Voor komend jaar koos België bijvoorbeeld voor de vijfjarige Akari Bastiaens.”
Op welke speciale plekken heb je al mogen optreden?
“Bozar in Brussel. Maar ook de Blauwe Zaal in deSingel, waar ik studeer. Daar heb ik ondertussen al een paar keer gespeeld en het voelt altijd heel fijn. Er gaan ook veel finales van wedstrijden door. Het is eigenlijk door deel te nemen aan die wedstrijden dat ik de kans kreeg om in die zaal te spelen. Als je beslist om niet meer deel te nemen aan wedstrijden denk ik dat de kans om op speciale locaties als de Blauwe Zaal of Bozar te mogen tonen wat je kan heel erg krimpt. Wat ik trouwens ook heel leuk vind, zijn intieme concerten. Met weinig volk. Dat klinkt misschien niet zo spectaculair, maar het heeft wel heel veel charme. Huiskamerconcerten vind ik geweldig. Gewoon al omdat je met je publiek kan communiceren. Je voelt echt hoe het publiek naar je luistert.”
Naar welke muziek luister je zelf?
“De muziek waar ik naar luister, komt meestal uit de Romantiek. Uit de 19de en 20ste eeuw. Johannes Brahms, een componist uit de tweede helft van de 19de eeuw, is op dit moment mijn lievelingsmuzikant. Ik luister tegenwoordig ook heel veel naar historische opnames uit de eerste helft van de 20ste eeuw. Want mijn idolen leefden in die periode. Jozef Hofmann bijvoorbeeld, om er eentje te noemen. Maar ook nog vele anderen hoor. Ik vind het moeilijk om bepaalde namen te noemen omdat er echt super veel pianisten zijn waar ik graag naar luister. Ook hedendaagse pianisten hoor. Zoals de Roemeen Radu Lupu. Jammer genoeg is hij onlangs gestopt met spelen.”
Het is geweldig om te voelen hoe je publiek naar je luistert
Wat vind je van het feit dat studenten vaak klassieke muziek opzetten tijdens het studeren?
“Goh, ik snap dat eigenlijk niet zo goed (lacht). Ze doen het om hun concentratie te verbeteren, maar mij lijkt het heel afleidend. Muziek wordt toch gemaakt om bewust naar te luisteren, niet? Vroeger was de enige manier waarop je naar muziek kon luisteren een ticket kopen voor een voorstelling. Waardoor je dus op dat moment letterlijk niets anders deed dan luisteren. Ik heb het vroeger ook geprobeerd hoor. Een muziekje opzetten om dan mijn boeken open te gooien. Maar voor mij werkte dat echt niet. Ik was elke keer opnieuw afgeleid: ging dan luisteren naar de muziek om na vijf minuten zelfs helemaal te vergeten dat er boeken voor mij lagen. Misschien werkt het voor anderen, maar niet voor mij (lacht).”
Hoe zie jij je verdere muziekcarrière?
“Goede vraag! Ik wil van alles doen. Ik wil in de eerste plaats veel concerten geven, zowel solo als kamermuziek, waarbij je dan met meerdere mensen samenspeelt. Het leuke aan samen spelen, is dat je letterlijk samen met vrienden op een podium staat en dat je zo de muziek écht deelt. Verder wil ik ook graag lesgeven. Ik zou dan bijvoorbeeld de basistechnieken willen aanleren op een academie. Ik heb heel sterk het gevoel dat de basis op dit moment niet goed genoeg wordt aangeleerd. Veel kinderen krijgen een of twee keer per week les met zes andere kinderen. Te veel volk en te weinig tijd om alles goed mee te krijgen. En da’s jammer. Want daardoor kunnen sommige kinderen hun vaardigheden niet volledig ontwikkelen en gaat er veel talent verloren. Eigenlijk zou elk kind 1 op 1 begeleiding moeten kunnen krijgen.”
LEO CAERTS, Naamsestraat 90-94, Leuven
“Aan de rockschool van Leo Caerts is het voor mij allemaal begonnen. Eerst als drummer, nadien als pianist. Het is dan ook vanzelfsprekend dat dit adres voor altijd een plaats in mijn hart krijgt. Die lessen hebben mee de basis gevormd van wat ik nu kan."
STUK, Naamsestraat 96, Leuven
“Na de lessen bij Leo Caerts ging ik hier vaak met mijn papa iets eten. Veel van mijn herinneringen situeren zich dan ook daar. Als ik STUK passeer, blik ik dan ook vaak nostalgisch terug op het verleden. Dat vind ik zeer fijn.”
ABDIJ VAN PARK, Abdij van Park 7, Heverlee
“Naast piano spelen, componeer is soms zelf stukken. Op momenten dat ik mijn hoofd wat wil leeg maken of alles wil laten bezinken, ga ik vaak wandelen in Abdij van Park, omdat het een plek is die mij inspireert. Ik wandel dan rond het meer en denk na over mijn pianostukken.”
FRITUUR PARKPOORT, Léon Schreursvest, Heverlee
“Ik eet heel graag frietjes. Soms zelfs iets té graag. Het gevolg is dat ik graag naar de frituur ga. Soms blijf ik nog wat in Antwerpen om te studeren, waardoor ik heel laat terug in Leuven ben. Op de terugweg durf ik dan te stoppen in mijn favoriete frituur. De beste manier om een drukke dag af te sluiten en even te ontspannen.”
