Jonge doeners
Samenleving

Joren Houtevels wil als Mister Gay Belgium andere holebi-jongeren inspireren

9 februari 2021
Door: MIJNLEUVEN
Mister Gay Belgium 2020 is bekend, en het is een Leuvenaar. Joren Houtevels (20) mocht begin oktober de sjerp mee naar huis nemen en is het komende jaar dé ambassadeur voor de holebigemeenschap.

Met veel trots droeg hij dan ook zijn sjerp en bijhorend mondmasker tijdens onze ontmoeting op het Ladeuzeplein. “Hij mag gezien worden, toch? Ik heb er hard voor gewerkt”. 

Tekst: Sam Coremans / Foto's: Emma Hallemans


Joren, op jouw vraag spreken we af op het Ladeuzeplein. Wat maakt dit plein zo bijzonder? 

“Het Ladeuzeplein is één van mijn favoriete plekken in Leuven. De bibliotheek is mijn uitvalsbasis om te studeren met de vriendinnen. En ook de studentenwelkom is hier elk jaar. Een heel tof begin van het academiejaar. Ik heb dan ook veel goede herinneringen aan deze plek. Alleen jammer dat we het academiejaar dit jaar iets minder memorabel kunnen inzetten.”

Misschien niet zo erg met je drukke agenda? 

“Ja, inderdaad. Het is al heel druk geweest sinds ik verkozen werd als Mister Gay Belgium. Op dat vlak is het wel aangenaam om wat meer tijd dan anders te hebben.”

Je hebt tijdens je verkiezing verteld over pesterijen op school. Hadden die te maken met je geaardheid? 

“Op de middelbare school wel. Maar ik werd ook in de lagere school gepest. Ik was als kind namelijk vrij zwaarlijvig en daarom een makkelijk doelwit. Bij het voetballen werd ik bijvoorbeeld als laatste gekozen. Of mocht ik gewoon niet meespelen. Ik kreeg veel opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Tegen dat ik naar de middelbare school ging, was ik veel kilo’s kwijt. Maar het pesten bleef. Alleen het onderwerp veranderde. ‘Den dikke’ werd ‘den homo’.

Wist je toen al dat je op jongens viel? 

“In het begin van het vijfde middelbaar begon ik het zelf wat door te hebben. En op het einde van dat schooljaar kwam ik uit de kast. Doorheen het middelbaar had ik het daar echt moeilijk mee. Mensen pesten je door te zeggen dat je homoseksueel bent en dan begin je dat precies ook zelf te voelen. Daardoor ontwikkel je een soort haat naar jezelf en je gevoelens. Je krijgt gevoelens die je eigenlijk niet wil hebben. In de holebigemeenschap noemen ze dat internalised homophobia. Het was moeilijk om dat voor mezelf te accepteren, mede door de opmerkingen die ik kreeg van anderen. Voor ik ook maar kon denken aan uit de kast komen, moest ik op zoek naar mezelf en mijn geaardheid. Stap voor stap leerde ik toen mezelf accepteren.”

En toen kwam je uiteindelijk uit de kast. Hoe verliep dat? 

“Het was de allerlaatste schooldag in het vijfde middelbaar en ik dacht, nu is het moment. Ik voelde mij alsmaar beter in mijn vel en zei tegen mezelf: ‘als ik het nu niet doe, doe ik het nooit’. Gewoon de pleister er zo snel mogelijk aftrekken. De eerste mensen aan wie ik het vertelde, waren mijn vaste vrienden op school. Nadien vertelde ik het tegen mijn vertrouwensleerkracht en, nadat ik al mijn moed bij elkaar had geraapt, aan de hele klas. Vanaf het moment dat mijn geaardheid geen geheim meer was, deed het nieuws snel de ronde. Voor ik het goed en wel besefte wist iedereen het. De vakantie begon en tegen september was het geen big deal meer. Alle pesterijen waren ook gestopt. Toen ik in het zesde middelbaar zat, durfde ik al meer van mij aanbijten. Als iemand mij een homo noemde, zei ik ‘ja, klopt. Wat is het probleem?’. 

Op dat moment wil je gewoon horen dat het oké is en dat ze achter je staan. Maar dat kwam niet
- Joren

Wisten je ouders het al toen je het op school vertelde? 

“Neen. Ik heb het mijn ouders heel bewust als allerlaatste verteld. Pas anderhalve maand na mijn coming out op school. Thuis hing er altijd een taboe rond homoseksualiteit. Het is niet zo dat iemand er openlijk tegen was, maar het werd absoluut niet besproken. Ik had wel wat schrik om het thuis te zeggen, maar op dat moment kon ik niet anders. Mijn broers zaten op dezelfde school. En ook mijn zussen wisten het al lang. Zij hadden het al door nog voor ik er iets over zei.”

Hoe is je coming-out dan verlopen? 

“We waren op dat moment op vakantie in Spanje en toen we allemaal samen aan tafel zaten heb ik de bom gewoon gedropt. Misschien niet het ideale moment, maar ik moest het toch op een of andere manier vertellen. ‘Ik val op jongens’, zei ik. En toen werd het muisstil aan tafel. Op dat moment wil je gewoon horen dat het oké is en dat ze achter je staan. Een knuffelmoment. Maar dat moment kwam niet. Zelfs een gesprek is er nooit geweest. Ik ben toen naar mijn kamer gelopen en de volgende dag leek het nooit gebeurd. Ik moest het terug verstoppen.”

“Vooral voor mijn mama was het heel moeilijk. Ik heb een tijdje geëxperimenteerd met make-up en hakken om mijn gender te ontdekken. In die periode zocht ik heel hard naar wie ik was en dat bracht veel onzekerheid met zich mee. Om dan je mama ‘ik schaam mij voor u’ te horen zeggen. Dat komt heel hard binnen. Ik vond dat heel zwaar. Achteraf gezien denk ik dat het grotendeels uit bezorgdheid was. ‘Gaat Joren gepest worden? Gaat hij wel werk vinden?’. De volledige bevestiging en steun van mijn ouders kreeg ik eigenlijk pas enkele weken geleden, door de verkiezing.”

Hoe was het dan toen je thuiskwam van die vakantie in Spanje? 

“Er werd gewoon niet over gepraat. Ik werd een beetje Quasimodo thuis. Blijf binnen, we steken je in een doosjes en niemand mag het weten of zien. En dat toen ik net zoveel wilde experimenteren. Ik mocht zelfs niet naar een vriendin die wat verder in de straat woonde. Zo kortdenkend waren mijn ouders op dat moment. Ik kreeg geen plek om mezelf te ontdekken en dat woog enorm op mij.”

“Tijdens mijn studententijd ben ik op een bepaald moment gewoon vertrokken. Ik heb toen al mijn spullen gepakt, heb zelf een kot gezocht en ben ik Leuven gaan wonen. Plots zat ik dan alleen op kot in de Ridderstraat, aan het begin van het academiejaar, met een overweldigende vrijheid. Ik kon uitgaan met make-up, op hakken naar ’t Archief. Alles wat ik wilde, kon. Die eerste maanden leefde ik echt op een roze wolk. Pas op, in het begin was het ook wat zoeken natuurlijk. Van hotel mama naar zelf koken en wassen. Dat was toch ook even wennen.”

Plots zat ik dan alleen op kot, met een overweldigende vrijheid
- Joren

Miste je je thuis niet? 

“Na een tijd merk je toch wel dat er iets ontbreekt. Hoewel de familieband nooit super sterk was, miste ik die wel. Maar het heeft toch nog tot maart geduurd vooraleer er weer contact was. Ons mama is een heel bezorgde vrouw en met de coronacrisis zijn we opnieuw beginnen sms’en. Vanaf toen zijn we onze band terug wat beginnen opbouwen. Het begon met berichten sturen, maar ging dan over naar af en toe eens bellen of eens iets samen eten. Stilletjes aan zijn we weer dichter naar elkaar toe gegroeid. Ik ben nog tot het einde van het academiejaar op kot gebleven, maar ben eind augustus dan terug thuis gaan wonen. Ik zat toen ook in de laatste weken voor de verkiezingsfinale van Mister Gay Belgium.”

De thema’s van je campagne zijn kindverstoting en onderwijs. Heb je daar lang over moeten nadenken? 

“Neen, eigenlijk niet. Het zijn thema’s die mij allebei nauw aan het hart liggen. Kindverstoting natuurlijk omdat het sterk gelinkt is aan mijn eigen ervaringen. En onderwijs is iets wat mij heel erg interesseert en waar nog veel mogelijkheden liggen. Ik studeer zelf lager onderwijs en zit ondertussen al in mijn laatste jaar. Ik heb al lessen gegeven in het vijfde en zesde leerjaar rond diversiteit, identiteit en gender. Het is best verrassend hoe open kinderen daarvoor staan, terwijl ze er nog nooit over gepraat hebben. Je merkt echt een effect bij kinderen, en dat is zó belangrijk voor onze toekomst. Daarom ook dat ik het belangrijk vind dat leerkrachten worden bijgeschoold. Door leerkracht te leren hoe ze deze onderwerpen aan bod kunnen integreren in de klas, kunnen we echt impact hebben.”

Heb je zelf al ergens een impact kunnen maken als Mister Gay Belgium? 

“Voorlopig ben ik vooral al veel gaan praten. Ik heb heel wat interviews gegeven aan kranten en ben samen met mijn vader op gesprek geweest in de talkshow Vandaag. We kregen daarop heel wat positieve reacties. Berichtjes van ouders, jongeren en zelfs kinderen. Mensen bereiken en ze zo kunnen inspireren, da’s al mooi op zich vind ik. De impact daarvan is volgens mij ook niet te onderschatten. In 2017 zag ik zelf een interview met de toenmalige Mister Gay Belgium. Dat was voor mij een soort trigger. Het idee dat er een verkiezing bestond die het homo zijn viert. Een maand later kwam ik uit de kast. Die verkiezing is dan nog een hele tijd blijven hangen in mijn hoofd. Tot ik dacht: ‘Als zij dat kunnen, waarom ik dan niet?’. Dus nam ik deel aan de selecties, de verschillende rondes en zelfs examens. En kijk, hier zit ik nu!”

Je ouders hebben ondertussen een volledige ommekeer gemaakt en zijn nu zelfs mee ambassadeur tegen kindverstoting.

“Klopt. Dat is natuurlijk een grote stap geweest en ik ben echt blij dat ze dat gedaan hebben. Ze zijn nu trotse ouders en inderdaad ook wat mee ambassadeur. Door ons verhaal te vertellen kunnen we mensen in dezelfde situatie raken. Niet alleen jongeren zoals ik, maar ook ouders zoals zij. Op die manier hopen we te voorkomen dat dezelfde fouten opnieuw worden gemaakt.”



9 februari 2021
Door: MIJNLEUVEN

Alex Van den Bosch

communicatie
0479 69 95 34