Dat jongeren het in deze periode moeilijk hebben, is algemeen geweten. Emma (19) en Lena (17), twee zussen uit Kessel-Lo, gaan naar TeJo (Therapeuten voor Jongeren) om hierover te praten. Ze willen met hun getuigenis het nog steeds actuele taboe rond mentaal welzijn doorbreken en de stap om hulp te vragen kleiner maken.
Tekst: MIJNLEUVEN & Emma Devillé / Foto's: Kato Van Miert
Hoe zijn jullie bij TeJo terechtgekomen?
Lena: Ik voelde mij al maanden heel erg slecht. Na een gesprek met mijn ouders hebben we samen besloten dat ik hulp van buitenaf nodig had. Zij hadden een tijd ervoor TeJo leren kennen via het boek ‘De Leuvense wereldverbeteraars’ van Luc Vanheerentals. Ze stelden voor om daar eens te gaan kijken en dat leek me een goed idee. Mijn grootste motivatie om naar TeJo te gaan was dat ik er meteen terecht kon. Ik ben er langs geweest en na enkele dagen had ik al mijn eerste sessie.
Emma: Ik kende TeJo al iets langer. Enkele jaren geleden had ik met nieuwjaar een strip gekregen over TeJo. Deze vertelde het verhaal van een Emma die gepest werd en daar hulp vond. Ik heb dat toen zo onthouden omdat we dezelfde naam hadden en ik dat wel grappig vond. Destijds heb ik dat niet heel actief bekeken, dat was toen eigenlijk ook niet nodig. Wanneer Lena dan voor de eerste keer naar TeJo ging, herinnerde ik me weer dat ik dat wel kende. Het heeft dan nog enkele maanden geduurd vooraleer ik zelf ook de stap genomen heb om te gaan.
Wanneer zijn jullie dan voor het eerst gegaan?
Lena: Ik ben de eerste keer aan het einde van de verlengde herfstvakantie gegaan. Die periode was mij heel zwaar gevallen en ineens viel het voor de rest van mijn gezin ook op dat het misschien toch niet zo goed met mij ging als ik vaak liet uitschijnen.
Emma: Mijn eerste keer was in het begin van januari. Ik had het heel moeilijk om me nog te motiveren om voor school te werken en had amper iets gedaan in de vakantie. De stress die ik voelde, werd steeds erger. Toen heb ik besloten dat ik echt moest gaan. De eerste stap nemen bleef wel nog moeilijk, ik had heel veel stress op voorhand, maar eigenlijk was dat nergens voor nodig.
Hadden jullie dezelfde reden om te gaan?
Lena: Nee, eigenlijk helemaal niet. Ik voelde mij sinds begin september heel erg ongelukkig en had geen zin meer om de dingen te doen, die ik normaal heel erg leuk vind en die mij zin in het leven geven. Vooral dat laatste was in de maanden voordat het schooljaar weer begon, beginnen afnemen. Ook tijdens het schooljaar ging het met mij bergaf. Enkele maanden later heb ik dan de diagnose van depressie gekregen. Dat was rond dezelfde periode als wanneer ik naar TeJo ben beginnen gaan.
Bij mijn zus was het zoals ze daarnet al zei eerder het gebrek aan motivatie dat voor stress zorgde. Ze doet haar studie ongelooflijk graag, maar bleef het werk steeds meer uitstellen. Iets wat in haar opleiding gevaarlijk is, aangezien consequent werken een vereiste is. Hoe langer ze dingen bleef uitstellen, des te moeilijker het voor haar werd om terug te starten. Na het maanden zelf proberen op te lossen, lukte het nog steeds niet en besloot ze terecht om hulp te zoeken.
Wat op dit moment het beste werkt, is de lat iets lager leggen.- Emma
Hebben jullie er veel aan gehad?
Emma: Dat is een moeilijke vraag. Praten over je problemen helpt sowieso, dus we hebben er allebei wel iets aan gehad. Heel cliché, maar het is wel zo. Bij mij specifiek heeft het veel geholpen. Ik ben me meer bewust geworden van waarom ik moeilijk kon beginnen en heb ondertussen al een paar tactieken uitgeprobeerd om dat te omzeilen. De ene succesvoller dan de andere. Wat op dit moment het beste werkt, is de lat iets lager leggen. Ik doe evenveel, maar eet mezelf niet elke avond op omdat ik mijn doelen niet heb gehaald. Ook andere aspecten van wie ik ben en hoe ik werk zijn me duidelijk geworden.
Voor Lena was het ingewikkelder aangezien haar problematiek, als ik het zo mag noemen, veel dieper gaat. Tien sessies waren voor haar te weinig om verder te kunnen gaan. Tijdens haar traject bij TeJo heeft ze samen met haar therapeute en huisdokter naar een psycholoog gezocht om haar op te vangen wanneer het proces bij TeJo afgerond zou zijn.
Lena: Ik denk dat het heel belangrijk is om te benadrukken dat wanneer je een psycholoog of therapeut zoekt je goed moet kijken hoe goed het matcht tussen jullie. Dat is iets dat ik heb geleerd tijdens mijn traject de afgelopen maanden. Mijn therapeute bij TeJo was een superlieve en ik kon mijn hart goed luchten bij haar, maar het was misschien niet de juiste persoon voor mij op dit moment. Daar moet je misschien frank genoeg voor durven zijn om na één of twee sessies toch van therapeut te veranderen.
Emma: Volgens mij hangt dat ook heel hard af van waarom je gaat. Uiteraard is een goede band en het gevoel dat je alles wat je wil vertellen, kan vertellen een vereiste, ook de manier van handelen van de therapeut moet de juiste zijn voor jou. In mijn geval denk ik dat ik bij de meerderheid van therapeuten goed geholpen zou kunnen worden, maar dat is vooral omdat waar ik mee zit op een heel ander vlak persoonlijk is en ook iets algemener dan een depressie.
Vanaf dat je twijfelt, is er reden genoeg om te gaan.- Lena
Raden jullie anderen aan om te gaan?
Lena: Ja, doordat het gratis is, verlies je niets met toch eens langs te gaan. Ik ken veel mensen die doorheen de jaren nooit psychologische hulp wilden zoeken omdat het zogezegd gênant was of omdat mentale hulp hier in België nog steeds heel erg duur is en ze hun ouders niet tot last willen zijn. Ook zijn er lange wachtrijen en tegen dat je geholpen kan worden is er in veel gevallen al kostbare tijd verloren gegaan. Ik raad iedereen die ook maar twijfelt om hulp te zoeken aan om het te doen, want vanaf dat je twijfelt is er reden genoeg om te gaan. Bij TeJo moet je dan zoals ik net zei niet meer inzitten met het financiële aspect en lange wachtrijen.
Emma: Ik heb zeker in het begin zelf vaak getwijfeld of ik wel recht had om te gaan. Of het wel serieus genoeg was. Mijn zus was depressief, dàt was iets serieus. Ik stelde me gewoon aan, zei ik tegen mezelf. Toen ik mijn eerste sessie had, heb ik dat ook vermeld. Mijn therapeut heeft me toen ook op het hart gedrukt dat ik er zat met een reden en dat dat ook oké was. Wat de reden ook is. Als je ergens mee zit, is dat je recht. Je mag je slecht voelen. En ja, iemand anders heeft het misschien zwaarder. Met een gebroken been ga je toch ook naar het ziekenhuis, hoewel daar misschien mensen voor hun leven aan het vechten zijn. Je been blijft natuurlijk gebroken.
WAT IS TEJO?
TeJo is een vrijwilligersorganisatie waar jongeren tussen de 10 en 20 jaar anoniem en gratis terecht kunnen voor psychologische hulp. Je krijgt ongeveer 10 sessies van een klein uur. Op deze manier zorgen ze voor een zo laagdrempelig mogelijke manier om jongeren de hulp te bieden die ze nodig hebben.
Ga langs bij TeJo op de Tervuursevest 176, 3000 Leuven of volg ze op Instagram.
