“Ik ben heel blij dat ik op deze manier mijn steentje kon bijdragen”

Celeste Vanautgaerden is 18 jaar, studeert performance aan het KASK in Gent maar is geboren en getogen Leuvenaar. Toen de coronacrisis ons land bereikte, iedereen noodge¬dwongen thuis zat en heel wat mensen plots ziek werden of overspoeld met zorgen, zocht Celeste een manier om zich mee in te zetten voor iedereen die het moeilijk had. Het resultaat is een reeks zelfontworpen kaarten waarvan ze de winst schonk aan het goede doel.
Tekst: MIJNLEUVEN / Foto’s: Riena Exelmans

Je startte tijdens de coronacrisis met het maken van kaartjes. Hoe kwam je op dat idee?
“In het begin van de lockdown voelde ik mij vaak heel gefrustreerd omdat er zoveel gaande was waar ik geen vat op had. Er waren mensen die ziek waren, mensen die het zwaar hadden, en ik had het gevoel dat ik niets kon doen. Terwijl ik heel graag wilde helpen. Maar mijn gedachten gingen alle kanten op. Ik kon wél iets doen, alleen wist ik niet goed hoe. Tot ik bezig was aan een tekenproject voor school en ik totaal onverwacht wat dingen begon uit te proberen. Voor ik het wist, had ik een reeks tekeningen waarvan ik vond dat ze leuk genoeg waren om er kaartjes van te maken. Die kaartjes konden mensen dan opsturen naar familie en vrienden om hen te laten weten dat ze aan hen dachten. En met de verkoop kon ik tegelijkertijd geld inzamelen voor mensen die het echt nodig hadden. Alles kwam op die manier samen.”

Waarom kaartjes?
“Tegenwoordig gebeurt alles digitaal. En hoewel het misschien wat milieuvriendelijker was geweest om digitale kaartjes te ontwerpen, heeft zo’n ouderwets kaartje echt wel zijn charmes. Je merkte ook wel dat mensen veel meer teruggrepen naar alles wat offline kon. Ze begonnen zelfs opnieuw brieven naar elkaar te schrijven. Het is ook gewoon leuk om iets tastbaars in handen te hebben in een wereld waar alles digitaal gebeurt. Een aangename afwisseling tussen het zoveelste zoom- of whatsapp gesprek.”

Was je voordien al bezig met illustratie?
“Tijdens het middelbaar zat ik op de Steinerschool in Wijgmaal. Daar tekenden we vaak. Het is altijd wel iets geweest wat ik graag deed, maar niet iets waarvan ik vond dat ik het per se goed kon. Nu, tijdens mijn richting performance, hebben we tekenen als vak, waaronder bv. ook modeltekenen. En voor school moest ik ook al een eigen tekenproject uitwerken. Op computer tekenen had ik voor de kaartjes nog nooit gedaan. Maar ik vond het eigenlijk heel erg leuk om daarmee te experimenteren. Je hebt veel opties en kan ook veel met kleur werken. Dat doe ik graag (lacht).” 

Concreet aan de slag gaan met je idee, ging dat makkelijk?
“Goh, ik heb er eerst veel met mensen over gepraat. Omdat ik toch wat onzeker was of die kaartjes wel zouden aanslaan en of mijn tekeningen goed genoeg waren… Maar hoe meer bevestiging ik kreeg, hoe groter de goesting om eraan te beginnen. Ik vond het wel niet makkelijk om te beslissen hoeveel kaartjes ik moest ontwerpen en hoeveel exemplaren ik moest laten drukken. Want alles wat niet verkocht geraakt, draait uit op verlies natuurlijk. Ik ben uiteindelijk bij MIJNLEUVEN terechtgekomen, waar Riena mij geholpen heeft om mijn plannen op papier te zetten. Daardoor kon ik ondersteuning krijgen en hoefde ik mij geen zorgen te maken over mogelijks verlies draaien. Ik kon gewoon uitgaan van het idee: hoe meer kaartjes ik verkoop, hoe beter.”

Het geld van de kaartjes doneerde je aan Alba vzw. Hoe kwam je bij dat goede doel terecht?
“Ik wist dat ik graag een goed doel wilde steunen, maar had niet meteen een idee welke organisatie dat dan kon zijn. Het moest sowieso iets zijn waarmee ik mensen hielp die het moeilijk hadden. En liefst jongeren. Mijn stiefpapa begon op een gegeven moment te vertellen over de organisatie waar hij werkt: Alba vzw. Door dat gesprek besefte ik dat het een mooie organisatie zou zijn om te steunen. Alba vzw helpt namelijk jongeren uit regio Leuven die het moeilijk hebben, die in conflict zijn gekomen met zichzelf, hun omgeving of de maatschappij en de weg wat kwijt zijn. Ik nam contact op met Tom Herbots, de directeur van Alba vzw, en hij vond het een supertof initiatief.”

Hoe reageerde je omgeving op je plannen?
“In het begin heb ik er eigenlijk amper iets van gezegd, omdat ik nog niet goed wist hoe alles zou uitdraaien. Ik was nog wat afwachtend. Maar hoe meer ik erover praatte, hoe meer ik zag dat iedereen er positief op reageerde. Dat gaf mij wel vertrouwen. En als mensen enthousiast zijn, dan gaat alles drie keer zo goed (lacht).”

Hoe groot is je collectie geworden?
“Ik denk dat ik uiteindelijk zo’n 20 kaartjes heb ontworpen, waarvan er 12 mee in de verkoop zaten. De stijl die ik tijdens het maken van de kaartjes ontwikkelde, kwam er doordat ik voor school bezig was met een project dat ik de ‘samenmensen’ had gedoopt. Een project dat ging over connectie en affectie, wat er tijdens corona natuurlijk weinig was. Zo ben ik dan mensen beginnen tekenen die half in elkaar zaten en ontstond er een reeks.”

Liep alles van een leien dakje?
“Ik was heel enthousiast over mijn plannen, maar soms werd dat enthousiasme wel wat getemperd door bijvoorbeeld examens, waar ik veel voor moest leren en waardoor het uitwerken van de kaartjes moest wachten. Of door de kleine details waar ik soms op vastliep, zoals afmetingen en resoluties goed krijgen. Zo van die typische technische dingen. Of een probleem vaststellen, dat willen oplossen en dan nog een probleem tegenkomen. Mijn geduld werd soms wel op de proef gesteld (lacht).”

De combinatie met schoolwerk was niet altijd evident dan?
“Vooral tijdens de examens was het moeilijk. Ik heb toen echt op de pauzeknop moeten duwen omdat ik gefocust moest zijn op het studeren. Ik ben ook niet iemand die overdag dan kan studeren en ’s avonds kan verder werken aan iets anders. Dan loopt alles teveel door elkaar. Eens het wat rustiger werd voor school kon ik mijn aandacht weer richten op de kaartjes.”

Heb je veel kaartjes verkocht? 
“Door corona besliste ik om de kaartjes enkel online te verkopen. Mensen konden twee weken lang uit twee pakketjes van 6 kaarten kiezen en ze dan via een formulier bestellen. Bij het bestellen kon je 5 van de 6 kaarten zien, eentje was een verrassing. Op die manier wilde ik de mensen nog eens extra vrolijk maken. Want wie houdt nu niet van verrassingen? Eén pakketje kostte 9 euro. Na twee weken maakte ik alle bestellingen klaar en was het tijd om ze te bezorgen. Ik stak ze voor een deel zelf in brievenbussen en het andere deel verstuurde ik met de post. In totaal was die verkoopactie goed voor 44 pakketjes, waarmee ik 396 euro inzamelde.”

Heb je de mensen achter het goede doel al ontmoet? 
“Ja zeker. Ik ben het geld dat ik inzamelde persoonlijk gaan afleveren bij directeur Tom Herbots. Een super toffe ontmoeting. Ik ben heel blij dat ik op deze manier mijn steentje heb kunnen bijdragen en hoop dan ook dat ze er iets moois mee kunnen doen. Ze waren in ieder geval heel dankbaar.”

Ben je van plan om in de toekomst nog kaartjes te verkopen? 
“Dat was bij het begin niet het plan. Zeker als de maatregelen terug versoepelen vind ik het idee van kaartjes minder sterk. Maar aan de andere kant heb ik wel altijd gezegd dat als het eerste verkoopmoment succesvol was, en dat was het wel, en de reacties positief, dat ik dan wel zou overwegen om het nog eens te doen. Dus als het haalbaar is, wil ik het zeker doen. Er zijn sowieso nog voldoende andere goede doelen die extra steun kunnen gebruiken.”