“2020 is een jaar dat we niet snel zullen vergeten. Wat er de afgelopen maanden allemaal is gebeurd, zal ongetwijfeld de geschiedenisboeken ingaan als een mijlpaal. Hoewel we nog maar net over de helft van 2020 zitten, kunnen we het moeilijk een vruchtbaar jaar noemen. Velen, mij inbegrepen, hadden hoge verwachtingen en veel voornemens bij de start van een nieuw decennium. A new decade, a fresh start. En ja, door wat er recentelijk allemaal gebeurd is, moesten we ook daadwerkelijk terug van nul beginnen. Op zoek naar een nieuw normaal.”
“Soms zou ik het jaar willen beschrijven als een lang, pakkend verhaal. Met ups en downs. Een moraal om te leren en vele beproevingen om te overwinnen. Met termen als spannend, meeslepend en zelfs bloedstollend. Maar de inhoud van dit jaar lijkt eerder op het plot van een rampenfilm dan één of ander fraai sprookje met een goed einde. Jammer genoeg weten we nog niet precies wat het einde zal zijn, en of we wel een happy end krijgen.”
“Ik herinner mij de start van dit alles nog heel erg goed. 12 maart 2020 zat ik in de bib met vrienden. Aan het praten over uitgaan, wetende dat er een grote kans bestond dat het binnenkort niet meer toegelaten zou zijn. Echt absurd eigenlijk, dat we ons toen bezighielden met zo’n belachelijke zaken. Terwijl er een pandemie gaande was. Nu ja, iedereen was wel op de hoogte van COVID-19, maar de ernst was bij velen nog niet doorgedrongen. In België was de situatie toen ook nog niet dramatisch. En als we eerlijk willen zijn, werd het virus ook gewoon vaak onder de mat geveegd. Veel politieke leiders lachten het virus weg als een klein griepje en namen niet de nodige maatregelen. Donderdag 12 maart leek er amper een vuiltje aan de lucht, vrijdag 13 maart was het land in lockdown. Het voelde heel abrupt, maar het is heel plausibel dat we het aankomende gevaar gewoon niet onder ogen wilden zien. Het was gemakkelijker om ons gewone leventje voort te zetten, alsof er niets aan de hand was. Van de ene dag op de andere nam ons dagelijkse leven een bruuske wending en het zou niet makkelijk blijken om terug te keren naar onze normale realiteit.”
“Ik ben zelf erg geprivilegieerd om te kunnen zeggen dat mijn grootste struikelblokken nogal onbenullig waren. Ik hoefde mij enkel te bekommeren om dingen zoals mijn sociaal leven en afgelaste reizen, terwijl vele anderen het veel harder te verduren hadden. Ik mag dan ook van geluk spreken dat niemand van mijn naasten direct getroffen was door corona en iedereen nog kon werken. Mijn grootste moeilijkheden waren al bij al onbeduidend.”
Van de ene dag op de andere nam ons leven een bruuske wending
“Wie mijn coronadagboek tijdens de eerste maand van de lockdown heeft gevolgd, is misschien op de hoogte van de emotionele rollercoaster die ik in het begin heb ervaren. Mettertijd is het me toch vrij goed gegaan. Beseffende dat ik eigenlijk niet veel had om over te klagen en om te vermijden dat ik in een neerwaartse spiraal terecht zou komen, was het mijn missie om een positieve kijk op de dingen te hebben. In plaats van toe te geven aan de drang om elke dag tot ’s middags te slapen en dan de rest van de tijd zielloos in huis rond te slenteren, probeerde ik zoveel mogelijk structuur te brengen in mijn leven. En dat is mij eigenlijk vrij goed gelukt. De wereld leek dan wel on hold gezet, het was noodzakelijk om door te gaan. Ook al was niets zoals voordien.”
“COVID-19 trof ons echter niet alleen op individueel niveau. Het virus drong ook vrij snel door tot elk aspect van ons bestaan. Geen enkele sector bleef gespaard. De coronacrisis had (en heeft) in de eerste plaats een impact op onze gezondheid, maar daarnaast ook op alle functiesystemen van onze samenleving. Vooral de economische – en zorgsector stonden enorm onder druk. Maar ook de politieke wereld leek buiten rade. Wat ik vooral erg spijtig vind, is dat in zulke hachelijke tijden en wetende dat iedereen zwaar tilt aan deze toestand, het iedereen voor zich was in plaats van leven in solidariteit. Fenomenen zoals hamsteren, onwetendheid of domweg egoïsme werden bekende praktijken. In tijden van angst en verwarring leek men alleen maar meer olie op het vuur te gooien door bij te dragen aan de commotie. We hebben een korte periode gehad waarin de maatregelen versoepeld werden, maar dat mocht niet lang duren. Opnieuw merkten we dat velen de situatie misbruikten, de aanbevelingen negeerden en simpelweg hun gang gingen zonder rekening te houden met de gevolgen van hun daden. Schandelijk eigenlijk, dat in tijden waarbij het meer dan ooit nodig is om in samenhorigheid te leven, er nog steeds zoveel mensen zijn die enkel handelen uit eigenbelang.”
Slechte tijden zorgen ervoor dat we ons gaan bekommeren om de dingen die er écht toe doen
“Ik ben ervan overtuigd dat er lessen geleerd kunnen worden uit deze periode. Slechte tijden zorgen ervoor dat we ons gaan bekommeren om de dingen die er écht toe doen. Er zijn ook veel mensen die er waren voor elkaar, ook al was het vanop anderhalve meter afstand. Ik hoop dat waarden zoals dankbaarheid, affectie, respect en solidariteit meegenomen worden naar de toekomst. Het is normaal dat we ons zorgen maken, maar veel belangrijker is dat we zorgen voor elkaar. Tijden als deze tonen ons wat het betekent om mens te zijn. Iedereen zit uiteindelijk ongeveer in hetzelfde schuitje. We hebben allemaal beseft dat zaken die vanzelfsprekend leken heel snel van ons afgenomen kunnen worden. We hebben ons gerealiseerd hoeveel we afhankelijk zijn van vrienden en familie. Het is dan ook belangrijk dat we elkaar steunen.”
“Ik hoop dat we 2020 toch kunnen zien als iets wat het waard is om te herinneren. En niet alleen als de last die het nu is. Misschien dat er ook een dag komt dat ik kan betuigen dat ik de coronacrisis doorstaan heb en that I lived the lockdown life.”