Een wand bekleed met A4’tjes. Zwarte verfstrepen en spitsvondige zinnen wisselen elkaar af tot een perfect geheel. Dat moet wel de expositie van Julie Vervloesem in STADHUIS zijn. De jonge twintiger bracht haar aanklacht op het leven onder expressie met behulp van illustraties. Figuren zoals peren en pretzels weet ze te rijmen met haar gevoel voor humor en taal, een combinatie die zeker het bekijken waard is.
Tekst: Philip Lammens // Foto's: Jurian Cuypers
Waar haalde je je inspiratie vandaan voor deze expositie?
“Ik ben begonnen vanuit mezelf en hoe ik de wereld bekijk. De dingen die rond mij gebeuren en hoe ik die ervaar. Vele zaken in de politiek frustreren mij, daardoor interesseert heel het wereldje mij maar matig. Ik wil het een beetje in het belachelijke trekken omdat het voor een groot deel ook belachelijk is.”
Wat loopt er dan mank in de politiek?
“Dat is moeilijk om uit te leggen, het is meer een frustratie van binnenuit. De politiek is vaak heel oneerlijk en de mensen die er inzitten beslissen over iedereen. Al mijn tekeningen kwamen tot stand in volle vluchtelingencrisis. Het is een gevoel dat ik moeilijk onder woorden kan brengen, daarom probeer ik het aan te kaarten met mijn tekeningen. Frustratie wekt creativiteit op bij mij. Er zijn ook heel veel dingen in mijn werk die totaal niet politiek geladen zijn. Dat maakt het geheel toch wat luchtiger.”
Frustratie wekt creativiteit op bij mij
Waarom ben je aan de opleiding van illustrator begonnen?
“Omdat ik in het middelbaar kunst gevolgd heb (KSO), dus het ligt mij nauw aan het hart. Eerst wilde ik vrije kunsten studeren, als eindwerk in mijn laatste jaar in het middelbaar deed ik dan ook een performance. Maar uiteindelijk koos ik toch voor illustratie en daardoor vooral voor werkzekerheid. Nu ben ik daar heel blij mee. Je krijgt concrete opdrachten met richtlijnen, dat ligt mij toch iets meer dan het ‘vrije’.”
Naar welke illustratoren kijk je op?
“David Shrigley. Zijn droge humor, vervat in woordmopjes, vind ik fantastisch. Onlangs ging ik naar een lezing van Gerard Herremans. Hoe die mens kunst en literatuur kan doen samenwerken was een openbaring. Als laatste misschien ook Annemie van Kerckhoven. Ze maakt dingen die totaal niet mijn stijl zijn maar de vrijheid in haar werk spreekt me erg aan.”
Doe zeker niet aan crowd-pleasing
Heb je tips voor mensen die nog nooit een expositie deden?
“Gewoon doen. Bij mij is dat heel spontaan gebeurd. Niet iedereen zal je stijl appreciëren, maar je moet er vooral zelf tevreden over zijn. Doe zeker niet aan crowd-pleasing. Gewoon vanuit jezelf vertrekken en ervoor gaan.”
Ben je experimenteel nog bezig met andere zaken?
“Ja, met linosnede. Mijn opa was vroeger veel bezig met houtsnijwerk en houtsculpturen. Toen hij overleed, kreeg ik al zijn bijtels. Vroeger had hij in de garage een grote werkbank waar we altijd mochten helpen. Daar heb ik mijn gevoel voor vormgeving gekregen.”