In de voorbije lockdowns en tijden van crisis is er allerlei nieuws over ‘de jongeren’ in de media verschenen. Jongeren worden aanstellers en profiteurs genoemd en houden zich niet aan de regels. De kloof tussen jong en oud is nog nooit zo groot geweest. Jongeren voelen zich vaak alleen, ongehoord en bekritiseerd en lijken weinig invloed te hebben op hun eigen levens. Zoë en haar familie zochten een manier om terug een stem aan jonge mensen te geven over hun ervaringen in deze situatie. Zo ontstond Creative In Solitude, een online platform waar teksten en beelden samen komen als getuigenissen van de covid periode door het oog van een jongere. Op deze manier kunnen jongeren terug in contact komen met elkaar en ontstaat er een soort netwerk en een dialoog tussen jongeren en volwassenen.
Tekst: Luka Ver Elst (24)
Hoe denk je dat jongeren deze periode beleven?
Ik werk veel met jongeren in artistieke projecten zoals onder andere BRONKS, fABULEUS en OKAN of bij de danslessen die ik geef. Ik merkte dat de jongeren weinig motivatie hadden om bezig te zijn en er was meer nood aan praten dan bewegen op afstand. Ik vroeg hen “Hoe gaat het eigenlijk met jullie?” en dat leek een vraag die hen nooit werd gesteld. Er ontplooide een heel gesprek waar verschillende standpunten teboven kwamen. De jongeren vertelden me dat er weinig naar hen leek geluisterd te worden. Niemand leek hen te vragen wat zij van de situatie en de veranderingen denken, wat ze verlangen of denken en hoe ze zich voelen. Docenten bleven maar doorgaan met online les geven, ouders bleven maar telewerken, de gevoelens en verlangens van de jongeren werden steeds meer vergeten.
Hoe is Creative in Solitude ontstaan?
Creative In solitude is ontstaan na de herfst, bij het begin van de tweede lockdown. In de eerste lockdown vorig jaar had ik amper contact met de jongeren maar in de zomer, bij de ‘grote’ versoepeling, kwam daar verandering in. Toen mochten we weer samen komen, stages doen, elkaar zien en horen. In de zomer zou alles verbeteren en de jongeren kregen weer hoop. Die tweede lockdown kwam dus echt als een klap in het gezicht. Het werd herfst, de dagen werden korter en plots mocht er weer niets, alsof we in een soort loop waren terechtgekomen. De lessen werden weer via zoom gegeven en als we mochten bijeen komen was dat met tal van regels en op afstand, wat voor dans en beweging erg moeilijk is. Ik voelde dat er nood was aan verandering, de jongeren wilden leren hoe ze zich terug goed moesten voelen.
In die tijd hoorde ik op de radio een gesprek tussen een jong meisje en een oudere man die de oorlog had meegemaakt. Ze praatten over de parallellen die ze nu meemaken in isolatie, dat gesprek vond ik erg mooi, hoe ze elkaar daarin herkenden.
Ik ben dan gaan zoeken naar manieren om deze gevoelens te uiten op een creatieve manier. Ik wilde weten hoe dat jongeren hiernaar kijken en hoe zij dit meenemen naar de toekomst. Ik vroeg een aantal jongeren een getuigenis te schrijven en de eerste die ik kreeg waren best heftig. Via deze teksten leerde ik hun situatie begrijpen en voelde ik de nood om ze te archiveren. De crisis waarin we ons bevinden wordt zo omgedraaid in iets creatiefs en zo wordt er op een nieuwe manier nieuwe dingen gecreëerd.
Het werd herfst, de dagen werden korter en plots mocht er weer niets, alsof we in een soort loop waren terechtgekomen.
Hoe zit het platform in elkaar?
Tinzi Fonteyne maakte onze website waar mensen gedichten, teksten, illustraties, foto’s of collages kunnen inzenden, allemaal met als insteek deze periode. Dit materiaal postten we dan zowel op de website als op onze Instagram pagina, die mijn zus, Lahja Demoustier (14) beheert. We proberen zo in gesprek te gaan met elkaar en proberen ook zoveel mogelijk volwassenen uit het onderwijs of beleid te betrekken. De beelden en teksten komen van verschillende jongeren en zijn mooie voorbeelden van standpunten, wij helpen ze een beetje met de edit waar nodig en verenigen de illustraties van de ene inzender met de woorden van een ander.
Wat zijn de plannen voor Creative In solitude?
De bedoeling is vooral om de jongeren een stem te geven. Daarom deden we op 28 februari een online panel gesprek met mensen van verschillende achtergronden, zoals zorgverleners, onderwijzers, mensen van het beleid,… Deze ‘volwassenen’ gingen in gesprek met een aantal jonge ambassadeurs over de situatie waarin we ons verkeren en hoe dat we elkaar meer tegemoet zouden kunnen komen.
Los daarvan willen we ook een boekje maken met een selectie van de tekeningen en de teksten op de website. Samen met mijn mama, Annemie Boonen, zijn we bij uitgevers aan het kijken hoe we dat aanpakken. Zo kunnen we deze mooie getuigenissen als reflectief verslag bijhouden voor wanneer dit alles voorbij is.
Hoe doe je mee?
Op de website staat er een formulier met alle informatie voor een inzending. Je kunt een illustratie maken bij de teksten die al op de website staan, zelf een tekstje schrijven of een autonome tekening maken. Je mag ons ook altijd een berichtje sturen via Instagram. We werken niet met audities of selecties en anonieme inzendingen zijn ook welkom. We hebben ook geen leeftijdsrestricties, tot nu toe hebben we veel getuigenissen van middelbare scholieren, maar ook bijvoorbeeld van hogeschool studenten of jongere kinderen willen we graag verhalen horen. Post je liever zelf iets op je Instagram dan kun je de hashtag #CreativeInSolitude gebruiken.
We kunnen alle hulp gebruiken daarom staat er op de website ook een crowdfunding, onder andere voor het publiceren van het boek maar ook om Creative In Solitude uit te doen groeien tot een groot creatief netwerk van en voor jongeren.
Dit artikel bevat werken van Tinzi Fonteyne, Watcharita Aroon, Fran Van Gysegem, Jelien Vervaeck, Iracema Steurs, Zoe Demoustier, Hannah Nelis, Emma Verguts & Tosca Gasparini.
