De afgelopen maanden werd er in de media veel geschreven en gesproken over de film ‘Welp’. Nog voor de horrorfilm van Vlaams regisseur Jonas Govaerts te zien was in de zalen, had iedereen er al een mening over. De Belgische Filmkeuringscommissie verbaasde immers door de bloederige film geschikt te verklaren voor alle leeftijden, terwijl de film in andere landen het label 18+ kreeg. “Ik was zelf geschrokken”, reageert Govaerts in De Standaard op 16 oktober 2014. “Ik heb altijd gedacht dat ik een film met kinderen had gemaakt, niet voor kinderen.”
Bedankt: Aisha, Alicia, Blomme, Charlotte, Emma, Fien, Freya, Hanne, Janne, Jeff, Jens, Joaquin, Latasha, Layla, Lene, Marthe en Nina van het 3de jaar van KA2 Ring.
Tekst en begeleiding: mijnLeuven
Uit verschillende krantenartikels blijkt duidelijk dat meningen sterk uiteenlopen over wanneer een film geschikt is voor kinderen en jongeren. Maar wat vinden jongeren hier zelf over? Is het goed dat een groep volwassenen (de Filmkeuringscommissie) bepaalt welke film ze mogen zien? mijnLeuven trok op onderzoek en legde haar oor te luisteren bij de leerlingen van het 3de jaar van KA2 Ring .
Na het zien van de trailer hebben de meeste 15-jarigen uit deze klas zin gekregen om de film te bekijken. Nina heeft de film zelfs al gezien, maar begrijpt niet waar de heisa vandaan komt. “Ik vond het eigenlijk maar een flauwe film”, vertelt ze. Hanne begrijpt de opschudding wel: “Als een film geschikt wordt verklaard voor alle leeftijden, dan betekent dat ook voor kinderen van bv. 8 jaar.” En dat kan niet bedoeling zijn bij een horrorfilm. “Bovendien”, zegt Layla “is niet iedereen op dezelfde leeftijd klaar om enge beelden te zien.” Daarom is een systeem op basis van leeftijd niet goed volgens de leerlingen. Ook Nina moet toegeven dat haar oudere broer soms meer schrik had dan zijzelf. Emma vindt dat je als kijker zelf verantwoordelijk bent voor wat je gaat zien: “Je moet zelf inschatten of je er achteraf nachtmerries van zal krijgen of niet.”
Kunnen ouders misschien een rol spelen? Layla vindt van wel: “Ouders kunnen vooraf met hun kinderen praten om hen te informeren en voor te bereiden op de film.” Freya vindt dit ook een goed idee, maar merkt op dat dit sterk afhangt van de band die je hebt met je ouders. “Een systeem waarbij de verantwoordelijkheid enkel bij de ouders ligt, kan nooit waterdicht zijn”, besluit Fien.
Maar hoe kan het dan beter? Fien, Hanne, Lene en Latasha vinden vooral het huidige systeem – dat een onderscheid maakt tussen jonger of ouder dan 16 – niet goed. Zij kiezen liever voor meerdere leeftijdscategorieën. Daarnaast vinden ze leeftijdscontroles belangrijk. Daarom stellen ze een identiteitskaartcontrole voor bij tickets die online of via een automaat gekocht worden.
Layla, Emma, Marthe en Freya vinden ook dat er meer leeftijdscategorieën mogen komen, maar zien dit meer als richtlijn dan een strikte regel. Omdat niet iedereen op dezelfde leeftijd klaar is voor dezelfde beelden vinden zij het belangrijk dat de beslissing bij de jongere ligt. Daarom willen ze een systeem waarbij toekomstige kijkers meer uitleg krijgen over waarom de film afgeraden wordt voor bepaalde leeftijden.
Janne, Alicia, Nina en Aisha kiezen ook voor een regeling waarbij je als jongere zelf beslist of je klaar bent voor een film. Om kijkers te informeren over de inhoud van de film stellen ze voor dat er per film een grafiek wordt opgesteld over het aandeel geweld, seks, drugs… dat aan bod komt.
Blomme, Joaquin, Charlotte, Jeff en Jens zijn het ermee eens dat er geen eenduidige leeftijdsgrens kan zijn. Hoewel enkele van hen al wel eens illegaal naar een KNT-film* zijn geweest, vinden ze dat je als jongere niet zelf kan beslissen of een film geschikt is voor jou. Zij denken aan een jaarlijkse test die nagaat hoe je brein reageert op angstaanjagende situaties, expliciete beelden… De uitslag van deze test bepaalt dan welke film je mag zien. Bezoekers van de filmzaal worden dan gecontroleerd aan de hand van hun vingerafdruk.
*KNT = Kinderen Niet Toegelaten