Mening

Aan het woord

The day(s) after

8 juni 2016
Door: MIJNLEUVEN | Foto's: MIJNLEUVEN
Een blik op de aanslagen in Brussel.

Een blanke man met een zilveren koffertje wordt tegengehouden door twee politieagenten in het station van Leuven. Niet veel later moet een allochtone man even wachten voor hij verder mag, maar hij is zonder koffer of verdachte zak op stap. Dit is wat ik zie, één dag na de verschrikkelijke aanslagen in Brussel en Zaventem. Ook ik voel me (toch op zijn minst een beetje) geïntimideerd als ik langs de twee agenten moet om het station te verlaten. Maar dit is wel een garantie voor veiligheid. Toch?

Een week later ben ik op dezelfde plek, rond hetzelfde uur. Geen politiebewaking meer. En dan komt de cruciale vraag in me op: is het dan nu nog wel veilig? Na wat wikken en wegen, tobben en nog eens nadenken, besluit ik dat ik het antwoord daarop gewoon niet weet. Maar daarbij komt – volgens mij – het feit dat niemand het weet. En het weten schijnt toch erg belangrijk te zijn in dit verhaal.

Of beter gezegd: de afwezigheid van het weten. Want natuurlijk komt nu de vraag hoe zoiets heeft kunnen gebeuren en bij het zoeken naar een antwoord komen zwakke schakels aan het licht. Zelfs het al van de kleuterklas gekende ’ikke niet maar hij’-geruzie verscheen niet alleen op Belgisch niveau, maar zelfs in de internationale pers werden beweringen heen en weer geslingerd. Beweringen die enkele uren later door de aangevallen partij dan weer staalhard ontkend werden. Iedereen probeert wanhopig de verantwoordelijkheid bij iemand anders neer te leggen. En dat, dat vind ik ronduit belachelijk en ook wel beschamend. Toch niet zo #tousensemble dan.

Alhoewel? Een paar dagen lang was de hele wereld mee aan het rouwen met ons, er kwamen reacties van politici, kunstenaars, artiesten, sporters ... Kortom, er was een enorm eenheidsgevoel. En ik denk dat we daar onze kracht uit moeten halen. We zijn geen individuen die naast elkaar leven en alles alleen moeten verwerken als er iets verschrikkelijks gebeurt. Neen: wij leven met elkaar, voor elkaar en bij elkaar. En dat mogen we niet vergeten.

Ook moeten we onthouden dat als wij klaar staan voor iemand anders, er ook altijd iemand klaar staat voor ons. Wij kunnen troosten en getroost worden. Wij zorgen voor elkaar. Wij maken anderen gelukkig en wanneer het nodig is, maakt iemand ons aan het lachen. De ene keer huilen wij even goed uit en de andere keer staan wij klaar met de zakdoekendoos. Wij kunnen knuffels geven en soms is net dat het enige wat we nodig hebben.

Want misschien ben jij wel sterk, maar iemand anders niet. Dat is het grote geluk van de mens: SAMEN zijn we sterk. Want, wij hebben elkaar en zijn er voor elkaar. Dat is onze kracht.

8 juni 2016
Door: MIJNLEUVEN | Foto's: MIJNLEUVEN