Elk jaar nodigt fABULEUS 5 jonge makers uit om hun ding te komen doen. Ze krijgen ruimte, tijd en ondersteuning om een voorstelling te maken die ze kunnen tonen tijdens het VAART festival. Wij gingen langs bij de repetities van de 5 voorstellingen en stelden de makers een paar vragen.
Alle info en tickets voor het festival vind je op de website van fABULEUS.
Tekst en foto's: MIJNLEUVEN
Cinzia / Ik ben g/een kind
Stel jezelf eens voor.
Cinzia: "Ik ben Cinzia, Ik ben 25 jaar. Nederlands-Italiaans, maar wel opgegroeid in België. Ik heb woordkunst-drama gestudeerd aan de kunsthumaniora in Brussel en dan meteen na mijn opleiding ben ik gaan studeren aan de toneelacademie in Maastricht. Daar heb ik mijn fascinatie gevonden voor beweging en tekst en begon mijn zoektocht of ik enkel dans wilde choreograferen of met tekst wilde werken. Ik ben ondertussen twee jaar afgestudeerd en het is toch wel beide, maar soms overmeestert het ene wel meer het andere. Het is ook altijd de zoektocht of je wil werken met spelende dansers of bewegende acteurs. In deze voorstelling zijn het bewegende acteurs geworden."
Probeer je voorstelling samen te vatten in 1 zin.
Cinzia: "Het gaat over de grote veranderingen in het leven van jonge tieners en de vage grens tussen kind zijn en volwassen zijn."
Waar vind je inspiratie als maker?
Cinzia: "Het is eigenlijk begonnen met iets dat ondertussen nog maar een klein beetje in de voorstelling zit. Het lichaam dat verandert als je van kind naar volwassenen gaat, dat je borsten krijgt en alle andere dingen dat daar bij komen. Ik vind het fascinerend dat dat verandert en dat je daar gewoon mee moet omgaan, want wil je dat eigenlijk wel dat je lichaam verandert? Het hele concept van volwassen zijn, dat dat moet gebeuren.
Ik werkte al met deze kinderen samen. Ik vond het heel interessant dat zij naar het middelbaar gingen, want dat is dan zo’n grote stap. Die lichaamsverandering zit er nog in, maar ik ben meer gaan kijken naar wat er in de leefwereld van de spelers omgaat. Het is gebaseerd op hun, maar alles is heel fictief gemaakt. Ik heb vorig jaar Dissident van NTGent gezien van Lara Staal. Zij werkte samen met jongeren die geen upcoming acteurs wilden zijn. Ze vertrok echt vanuit hun leefwereld en dat vond ik heel interessant. Samenwerken met mensen die in de situatie zitten."
Hoe ben je bij VAART terecht gekomen?
Cinzia: "Dit was de derde keer dat ik me had aangemeld voor VAART. Laat het dus een boodschap zijn voor anderen: blijf proberen! Ik ben nu ook 25, dus het was de laatste keer dat ik me kon inschrijven. Ik had ook al auditie bij fABULEUS gedaan en heb hun producties dan gewoon in de gaten gehouden. Zo heb ik dan gezien dat VAART bestaat. Het was wel echt een droom om eens met fABULEUS te werken. Ik vind het heel vet dat ze met jongeren werken en ook werken met dans en tekst."
Waar zien we jou binnen 5 jaar?
Cinzia: "Ik probeer zo’n vragen altijd te vermijden. Ik probeer niet vooruit te kijken, maar naar wat ik nu interessant vind. Nu ben ik geïnteresseerd in jeugdtheater en wil daar wat meer mee doen in een professioneel circuit. Dat vind ik nu interessant, maar wie weet binnen 5 jaar niet meer. De combinatie van lesgeven en regisseren vind ik in elk geval heel fijn."
Kato / no brain no glory no body same story
Stel jezelf eens voor.
Kato: "Ik ben Kato, ik ben 24 jaar. Ik ben afkomstig uit Opwijk. Ik heb in Tilburg eerst danseducatie gestudeerd en daarna nog twee jaar choreografie bijgestudeerd om me meer te specialiseren. Die eerste opleiding was heel breed dus ik wilde daarna nog meer toespitsen op iets en nog meer mijn eigen stem vinden als maker."
Probeer je voorstelling samen te vatten in één zin.
Kato: "Een fysieke vertaling van het vluchtige denken dat normaal gezien onzichtbaar in ons lijf gebeurt."
Waar vind je inspiratie als maker?
Kato: "Ik ben iemand die heel veel verschillende inspiratiebronnen van buitenaf gebruikt en veel opzoekingswerk doet rond een concept om daarna te kijken hoe ik er zelf mee aan de slag wil. Sommige van die inspiratiebronnen zijn schilderwerken bijvoorbeeld van Norbert Tadeusz. Die vind ik enorm mooi. Schilderkunst is meer een algemene bron waar ik graag naar kijk.
Meer specifiek voor het idee van mijn voorstelling komt mijn inspiratie uit mijn eigen leven. De gedachtestroom van de mens, maar ook de hoeveelheid informatie die je krijgt als vrouw en hoe je je eigen stem daartussen moet zoeken.
Van buitenaf ben ik dan gaan zoeken naar beelden die daarvoor een inspiratie kunnen zijn. Ik ben daarbij uitgekomen bij De Denker van Rodin. Wat ik heel tof vind aan dat beeld is dat denken niet enkel iets is dat in je hoofd gebeurt, maar je ziet dat ook lichamelijk. Van daaruit ben ik dan verder gaan onderzoeken hoe denken iets is van ons lichaam versus onze geest, wat tegenwoordig ook een heel actueel thema is. We zijn met drie dansers dus zijn we beginnen zoeken naar een manier om met ons drie één denkend lijf te maken. Dat is allemaal heel statisch. Je ziet dat ook in het standbeeld van Rodin, al die spieren zijn heel gespannen.
Bij het beeld hoort dan de Hellepoort, een soort raas aan chaos en beelden die precies door elkaar te bewegen. Ik speel daarom ook wel met het contrast van het statische tegenover het chaotische, de stroom van gedachten die je als mens ook niet kan afzetten."
Hoe ben je bij VAART terecht gekomen?
Kato: "De eindvoorstelling die ik voor mijn opleiding choreografie heb gemaakt, gebruik ik nu ook voor VAART om er verder aan te werken. Als jonge maker ben je altijd wel op zoek naar trajecten waar je je eigen werk kan verderzetten en VAART bood die ruimte aan om dat te doen. Dat vond ik fantastisch en daarom wilde ik daar graag deel van uitmaken. Ik vind het als maker ook belangrijk om mij ergens goed te voelen en dat is hier zeker het geval."
Waar zien we jou binnen 5 jaar?
Kato: "Ik hoor wel vaak dat ik een ambitieus persoon ben. Ik probeer kei hard te werken en ik hoop zeker ‘door te breken’ als maker en choreograaf. Ik wil graag bezig zijn met wat ik het liefste doe en dat is dans maken. Ik wil ook heel graag nog naar IJsland gaan. Voor de ervaring, voor de natuur of om te gaan helpen op een schapenboerderij. Het vertragen en die rust spreekt mij aan. Dat zou dan allemaal ook weer invloeden kunnen hebben op het werk dat je maakt."
Azra / De T van Belg
Stel jezelf eens voor.
Azra: "Ik ben Azra, 16 jaar. Ik ben iemand die heel veel hobby’s doet: piano, basketbal, dansen, ik heb 7 jaar woord gedaan na school. Op dit moment doe ik geen hobby’s omdat ik heel druk bezig ben met repetities voor deze voorstelling. Op school volg ik sociale wetenschappen. Ik wil later president worden. Ik wil heel graag in de politiek omdat ik graag discussieer en sterk achter mijn mening sta."
Probeer je voorstelling samen te vatten in 1 zin.
Azra: "Het is mijn verhaal, dat van een ambitieuze jonge vrouw die veel heeft meegemaakt, maar zich er niet door heeft laten beïnvloeden."
Waar vind je inspiratie als maker?
Azra: "De voorstelling is gebaseerd op mijn eigen leven. Alles wat ik vertel is echt gebeurd. Ik wist ook toen ik mij inschreef dat ik het daarover wilde maken. Eerst was mijn idee wel om samen met andere jongeren uit verschillende situaties te praten over dingen uit ons leven, maar mijn hoofdidee was wel altijd mijn situatie.
Toen ik geselecteerd was, begon ik in een lege zaal in Gent te repeteren, maar ik had niets, dus heb ik wat met het geluid en het licht gepruld. Ik heb mij er op een avond dan aan gezet om een tekst te schrijven. Schrijven komt heel vlot bij mij. Ik was ook eens een boek aan het lezen over dromen, omdat ik altijd heel intens droom. Als ik daarna ging schrijven merkte ik dat ik de inhoud van dat boek kon gebruiken voor mijn voorstelling."
Hoe ben je bij VAART terecht gekomen?
Azra: "Ik zit in een pleeggezin. Normaal mocht ik meespelen in het derde seizoen van Undercover, er waren zelfs al foto’s genomen om in de kaders te hangen in het huis tijdens de opnames, maar ik mocht dan uiteindelijk niet van de jeugdrechtbank. Er is blijkbaar een wet dat wie onder de jeugdrechtbank staat niet online mag komen. Volgens die wet mag ik ook niet op Instagram bijvoorbeeld. Dat is om mij te beschermen. Ik mag wel theater spelen. Dan ben ik volop beginnen zoeken naar theater castings en audities en dan kwam ik uit op VAART en ik dacht “Oh my god! Dit moet en wil ik doen.”
Ik ben ook iemand die altijd gelooft in wat ik doe. Toen ik de eerste keer naar Leuven kwam om mijn idee te vertellen, wist ik in mijn hoofd al “Dit heb ik. Dit is van mij.”"
Waar zien we jou binnen 5 jaar?
Azra: "Ik hoop dat ik dan politieke wetenschappen studeer en ook nog volop ga voor het leven en ook nog volop ga voor het toneelspelen. Als ik 18 word wil ik echt alle kansen grijpen die ik krijg. Ik kan nu geen acteerjobs aannemen, maar als ik 18 ben wil ik er echt voor gaan. Ik ben echt iemand die strijdt, die later binnen 30 jaar in de gevangenis gaat zitten en een icoon gaat zijn van de vrouwen omdat ik heb gestreden voor de vrouwenrechten.
Ik heb volle moed. Ik wil echt iets bereiken in mijn leven en ik ga ook iets bereiken in mijn leven."
Mette
Stel jezelf eens voor.
Mette: "Ik ben Mette, 16 jaar. Ik woon in Brussel en zit daar ook in de kunsthumaniora. Ik volg daar de richting woordkunst-drama. Ik zit momenteel ook in een voorstelling ‘OFF THE RECORD’ van fABULEUS en heb eerder in Brussel ook al meegespeeld in voorstellingen van TINT. Ik ben graag bezig met veel dingen binnen kunst: dans, muziek, film… Het gaat er om hoe je de dingen samenbrengt en zo een nieuwe kunst creëert. Op die manier vormt kunst ook een enorme uitlaatklep voor mij, door iets nieuws te creëren waarin je je zorgen of frustraties worden omgezet naar iets liefdevol. Dat is eigenlijk op jonge leeftijd begonnen toen mijn ouders mij naar Bronks hebben gestuurd in Brussel. Ik besefte toen al snel dat ik dat zalig vond om te doen."
Probeer je voorstelling samen te vatten in 1 zin.
Mette: "De geuren, geluiden en passanten van de hal in Brussel centraal zijn naar de scene gebracht en brengen zo een microkosmos tot leven."
Waar vind je inspiratie als maker?
Mette: "De hal die in Brussel centraal het lokettengedeelte en het metrogedeelte verbindt. Ik weet niet of je hem kent? Redelijk laag, heel breed. Ik vind dat een zotte plaats omdat iedereen zo gefocust is op zijn trein halen of de metro nemen. Niemand kijkt rond daar in de hal. Ik was dat zelf ook altijd. Ik had nooit oog voor die hal, maar een keer was mijn koptelefoon kapot en dan zit je niet meer in je eigen wereld, dan kijk je rond. Ik zag toen zo veel mooie dingen, vaste personages… Het is ook een plek waar niemand bewust voor kiest om er te zijn. Dat zorgt ervoor dat alle soorten mensen samenkomen en dat leidt vaak tot heel mooie contrasten. Bijvoorbeeld een vrouw die volledig in haar routine vol stress rondloopt en daar achter loopt dan iemand super jong die heel vrij en enthousiast is. Het is mooi hoe iedereen daar samen is, maar elk op zijn eigen manier zonder oog voor de anderen.
Ik ben ook altijd al heel geïnspireerd geweest door Roger Ballen. Hij trok bijvoorbeeld naar plekken waar mensen die mentaal en fysiek een stoornis hadden en zo samen een enorme lelijkheid creëerden maar doordat Roger Ballen die werkelijkheid letterlijk in beeld kon brengen begin je er de schoonheid van in te zien. En dat wil ik in deze voorstelling ook doen de werkelijkheid naar scene brengen en daar een schoonheid mee creëren. Ik ben ook echt met mijn groep spelers naar de hal getrokken en we hebben daar echt mensen nagedaan. We liepen dan achter mensen aan in hun houding zonder dat ze het doorhadden. Dat is de enige manier waarop je echt die houding kunt snappen en kan blijven vasthouden om ze dan ook op het podium te brengen."
Hoe ben je bij VAART terecht gekomen?
Mette: "Op school leren we heel veel om te spelen en maar weinig om te maken. Terwijl ik soms wel meer de neiging heb om dingen te maken. Ik krijg heel veel inspiratie constant van dingen die ik zie. Ik vind het heel leuk om in alles een scene te zien. Ik wilde dus al heel lang wel is iets maken. Ik kende fABULEUS als door de voorstelling waar ik nu inzit en een vorig project. Dus ik zag dit voorbijkomen en dan wist ik redelijk snel dat ik dit graag wilde doen. Er waren ook wat mensen die het hadden doorgestuurd naar mij."
Waar zien we jou binnen 5 jaar?
Mette: "Ik weet dat het sowieso iets met kunst zal zijn. Niet specifiek wat omdat ik alles zo leuk vind. Als ik echt mijn droom op tafel leg dan zou zijn om in Berlijn te studeren voor een jaar. Ik voel dat dit niet mijn laatste voorstelling of project is."
Merel & Rosa
Stel julliezelf eens voor.
Merel: “Ik ben Merel, 16 jaar. Ik speel basgitaar en drum op de kunsthumaniora in Brussel. Ik schrijf ook heel graag poëzie en verhalen. Ik ben heel geïnteresseerd in grunge muziek uit de jaren ’90 en ook wel in muziek uit de jaren 60.”
Rosa: “Ik ben Rosa, ook 16 jaar en ik zit ook op de kunsthumaniora. Ik studeer daar saxofoon en in de academie doe ik nog bas erbij. Mijn interesse ligt vooral bij rockmuziek uit de jaren ’60. Buiten school doe ik ook nog breakdance.
Probeer jullie voorstelling samen te vatten in 1 zin.
Merel: “Een donkere, experimentele performance met bas en poëzie die een gevoel bij het publiek moet opwekken, geïnspireerd op Jim Morrison.”
Waar vinden jullie inspiratie als maker?
Merel: “We hebben alle twee een biografie gelezen over Jim Morrison. Dat heeft echt wel geholpen en was heel inspirerend. Ik ben heel geïnspireerd door zijn manier van schrijven en zelfs zijn manier van leven. Hoe hij over de dingen dacht en experimenteert met het leven. En zijn muziek natuurlijk ook. Grunge, punk en rockmuziek zijn nog een andere inspiratie.”
Rosa: “Voor mij zijn het meer de jaren ’60, The Doors bijvoorbeeld en hun manier van optreden. Wij gaan wel geen dingen kapot maken ofzo, het is op een andere manier zwaar. Het publiek gaat zelf moeten denken.”
Merel: “Het gebeurt niet zo vaak dat er alleen door bassisten wordt opgetreden. Het is een instrument waarvan veel mensen niet weten dat het bestaat. De bassist staat nooit in de belangstelling. Terwijl bas het coolste instrument is dat er is, het zorgt voor het gevoel in de muziek. Het is ook kei belangrijk voor zowel de ritmesectie als voor de gitarist.”
Rosa: “Bas is een beetje de basis bij veel muziek.”
Merel: “In de voorstelling zit ook poëzie, maar ik wil niet dat mensen denken dat we toneel spelen ofzo.”
Hoe zijn jullie bij VAART terecht gekomen?
Rosa: Merel en ik zitten in dezelfde klas op school. Dus van daar kennen we elkaar. Een vriendin van mij had hier dan een optreden gedaan in OPEK en op het einde werd er reclame gemaakt voor VAART. Ik heb dan aan Merel gevraagd of ze wilde meedoen.”
Merel: “Toen we ons inschreven hadden we wel al een idee van wat we wilden maken. We waren random in de klas soms wel al aan het praten over Jim Morrison. Ik had dan dat boek gelezen en dan zag Rosa dat en wilde ze dat ook lezen. Zo zijn we over al die dingen beginnen praten.”
Waar zien we jullie binnen 5 jaar?
Rosa: “Geen idee…”
Merel: “Ik weet het ook niet, maar ik denk dat we hier sowieso wel dingen gaan uithalen voor later. Het is een goed begin om uit te proberen. Het is de eerste keer dat we iets alleen doen buiten school. Ik ga sowieso nog poëzie schrijven, maar ik ben ook echt geïnteresseerd in bij een band spelen en echt op te treden en dingen kapot te maken.”
