“Wat er spectaculair uitziet, is voor ons een tweede natuur”

Ze bouwden eigenhandig een indrukwekkende constructie in hal 5, geven gepassioneerd les bij cirkus in beweging en tasten gedisciplineerd de grenzen van de zwaartekracht af. Nicolas vanhole (28) en geert meeusen (27) zijn doorleefd van parkour. En bovendien ook meesters in hun vak. Ze vertellen ons met veel plezier over hoe zij groeiden van 16 jarige jongens met een interesse in klauteren tot ervaren artiesten en grondleggers van de leuvense parkourcommunity.
Tekst: MIJNLEUVEN / Foto's: Bavo Nys

Wanneer waagden jullie je voor de eerste keer aan parkour?
Geert: “Toen ik 16 was en mijn broer een filmpje op YouTube zag met moves die we zelf ook wilden proberen (lacht).”
Nicolas: “Bij mij was dat 19 februari 2006, rond een uur of twee in de namiddag. Een moment dat in mijn geheugen gegrift staat omdat ik toen al aanvoelde dat ik iets tegengekomen was waar ik meer mee wilde doen. In het begin probeerde ik maar wat natuurlijk, op basis van filmpjes die ik vond. Het was de hele tijd letterlijk vallen en opstaan.”

Is parkour zo spectaculair als het eruit ziet?
Geert: “Goh. Parkour is heel letterlijk springen, klimmen en hangen. Op, over en aan muren of andere elementen. Eigenlijk is het creatief omspringen met je omgeving. Maar wel op een veilige, controleerde manier, waarbij je je heel bewust bent van wat kan foutlopen en hoe je die fouten opvangt.”
Nicolas: “Mensen zeggen vaak dat je ermee moet oppassen omdat het gevaarlijk is. Ons antwoord daarop is dat het misschien gevaarlijk is voor hen, maar niet meer voor ons. Want wij zijn erin getraind. Alles wat wij doen, is eigenlijk de hele tijd herhaling. Totdat de dingen die er voor buitenstaanders spectaculair uitzien voor ons een tweede natuur zijn. Een beetje routine zelfs.”
Geert: “Klinkt saai (lacht).”

Jullie springen dus niet meteen van metershoge muren.
Nicolas: “Zeker niet. Mensen zien vaak wat niet lukt of pijnlijk mislukt. Of wat heel spectaculair wél lukt. Wat ze niet zien, zijn de vele momenten waarop we zouden kunnen vallen, maar dat niet doen omdat we op een heel gecontroleerde manier kunnen mislukken. Als we ergens net niet over geraken of net anders landen dan gedacht, blesseren we ons niet aangezien we verschillende technieken kennen waarmee we veilig op onze voeten geraken.”
Geert: “We weten perfect hoe we ons lichaam moeten positioneren en weten ook heel goed waar onze grenzen liggen. Tot waar we kunnen gaan zonder dat het gevaarlijk wordt.”

Kunnen jullie overal probleemloos trainen?
Nicolas: “In theorie kunnen we trainen op elke muur en elk randje dat we kunnen vinden. Maar we gaan zo goed als nooit naar plekken waar veel volk is. Niet alleen om geen mensen te storen, ook gewoon omdat we graag trainen op plekken waar het rustig is. We zijn hoe dan ook niet luid als we trainen. We roepen niet en zetten geen muziek op.”

Worden jullie soms gevraagd om weg te gaan?
Geert: “Goh, neen. En als dat toch zou gebeuren, gaan we wel gewoon weg. We willen ook maar gewoon rustig ons ding doen, zonder last te veroorzaken.”
Nicolas: “Ik denk wel dat steeds meer mensen de positieve aspecten van parkour inzien. Zeker omdat het de laatste jaren alsmaar bekender geworden is. Uiteindelijk doen we ook niets mis. We zijn met sport bezig, we amuseren ons én we zijn buiten. Da’s alleen maar positief.”

Hadden jullie snel door dat jullie hobby ook jullie werk kon worden?
Nicolas: “Dat ik van parkour mijn job kon maken, was niet iets wat ik van bij het begin had verwacht. Ik
ben op een gegeven moment beginnen lesgeven en merkte toen dat parkour steeds populairder werd
en dat er misschien wel toekomst in zat. Letterlijk alle jobs die ik heb gedaan, zijn gelinkt aan parkour. Zo heb ik dankzij parkour bv. redelijk lang voor televisie gewerkt. Ik denk dat ik dat alleen maar heb kunnen doen omdat het respect van de buitenwereld gaandeweg groter werd. En omdat ik ambitieus ben (lacht). Geert trouwens ook. We hebben er wel hard voor gewerkt. We hebben lesreeksen opgestart, hebben ze kwaliteitsvol gemaakt zodat parkour iets meer werd dan gewoon springen op muren.”

Kan je op elke leeftijd starten en is er een houdbaarheidsdatum?
Nicolas: “We zijn nog niet lang geleden gestart met lessen voor kindjes van 4 en 5, samen met hun ouders. En we merken nu al dat ze enorm veel kunnen. Ons oudste lid tot nu toe is bijna 60, een heel sportieve man die nog heel goed mee kan met de groep"
Geert: “Iedereen traint op zijn eigen niveau, dus dat maakt dat je niet het gevoel krijgt dat je achterop hinkelt.”
Nicolas: “Ik zag onlangs zelfs een filmpje over senioren die parkour deden als valpreventie. Dat was misschien niet echt parkour zoals wij dat doen, maar ze gebruikten wel dezelfde technieken. Heel tof om te zien. Het doet mij trouwens ook denken aan een interview waarin de interviewer aan iemand vroeg wanneer hij gestart was met parkour. Waarop die persoon antwoordde: wanneer ben jij ermee gestopt? En dat klopt ook wel. Klimmen, springen, balanceren… Parkour is eigenlijk alles wat je als kind al doet, maar dan doordacht. Met meer aandacht voor techniek.”

Trainen jullie vaak?
Nicolas: “Goh, toen we nog geen binnenruimte hadden, deed ik gewoon veel aan sport. Meer dan
parkour alleen. Want als het koud is en het regent heb je natuurlijk niet veel zin in om buiten te trainen. Ik compenseerde het gebrek aan parkourtrainingen dan met klimmen.”
Geert: “De laatste twee jaar, sinds Hal 5, kunnen we echt letterlijk dag en nacht trainen. Of het nu goed of slecht weer is.”
Nicolas: “Doordat we zoveel binnen kunnen trainen, vallen we tijdens de winter niet stil en blijven we
ook op een goed niveau. Maar van zodra het weer het toelaat, staan we buiten. Hoeveel tijd ik ermee bezig ben, is moeilijk te zeggen. Als ik puur kijk naar het trainen – en dus niet lesgeven – denk ik dat het soms gemakkelijk 10 tot 12 uur per week is.”
Geert: “Inderdaad. Op momenten dat we veel tijd hebben zijn dat zo’n vier tot vijf sessies per week van telkens een aantal uur.”
Nicolas: “We worden allebei lastig en humeurig als we niet kunnen trainen. Dus we hebben die momenten echt nodig (lacht).”

Hebben jullie vaak last van blessures?
Nicolas: “Als je intensief sport, zo’n 10 tot 15 uur per week, dan komen daar uiteraard af en toe blessures bij kijken. Maar de risico’s zijn niet groter dan bij andere sporten.”
Geert: “De focus ligt zo hard op veiligheid en controle op je eigen lichaam, dat de kans op verwonding zelfs heel klein is.”
Nicolas: “Bij veel sporten neemt een coach de verantwoordelijkheid over wat je doet en hoe je traint. Bij parkour ben je zelf de trainer, waardoor je veel meer nadenkt over je techniek en bewegingen. Je kent je lichaam daardoor net iets beter dan bij andere sporten, denk ik.”

Jullie bouwden een eigen constructie in Hal 5. Hoe is die er gekomen?
Nicolas: “Dankzij een oproep voor de invulling van de centrale werkplaatsen, zo’n dikke 2 jaar geleden. We hadden al langer de ambitie om een parkourzaal te bouwen zodat we les konden geven op een plek die veel dichter aanleunt bij parkour dan de plinten en matten die we toen gebruikten. Die oproep was de uitgelezen kans om onze ideeën om te zetten in actie. Uit de vele dossiers die toen werden ingestuurd, kwamen wij als winnaar uit de bus. Mede dankzij Michiel, van Miss Miyagi*, die ons dossier mee getrokken heeft.”
Geert: “Toen bleek dat we aan de slag konden, hebben we dan beroep gedaan op één van de volwassenen die les volgt bij ons en schrijnwerker is. Samen met hem hebben we toen beslist welke materialen we best gebruikten voor de bouw.”
Nicolas: “Nadien is Geert dan aan de slag gegaan met het ontwerp terwijl ik mee over zijn schouder keek en feedback gaf (lacht).”

Hebben jullie lang gedaan over de bouw?
Nicolas: “We hebben de zomer die volgde al meteen een groot deel gebouwd. Het jaar nadien dan nog een klein stukje en afgelopen zomer hebben we onze constructie nog een heel pak uitgebreid.”
Geert: “Die laatste aanbouw kwam er dankzij een subsidie die we binnenhaalden dankzij de jeugddienst. En het eerste deel van de verbouwingen kwam er dankzij Cirkus in Beweging.”
Nicolas: “Wat ik heel leuk vond, was dat Cirkus in Beweging ons heel vrij gelaten heeft in de uitwerking van de parkourhal. De ontwerpen en ideeën kwamen vooral van ons twee en van Geert zijn broer, Tom. Voor de uitwerking kregen we hulp van onze achterban.”

Hoe hebben jullie bepaald wat er moest komen?
Nicolas: “We zijn vooral vertrokken vanuit de manier waarop we zelf trainen. Eigenlijk wilden we vooral zoveel mogelijk mogelijkheden verwerken in de verschillende muren die we bouwden. Ik denk dat één van de mooiste complimenten die we kregen van de vele internationale mannen die bij ons al kwamen trainen, is dat er veel hoekjes, kantjes en variaties zijn zonder dat het andere mogelijkheden wegneemt. Dus we zijn goed in ons opzet geslaagd.”

Hebben jullie alles tijdens het bouwen ook uitgetest?
Geert: “Goh, eigenlijk niet. Bij alles wat we doen, denken we vooraf gewoon heel goed na. De plannen die we hadden, hebben we van bij het begin uitgetekend in Sketchup. Om daar dan telkens op verder te bouwen, in combinatie met een aantal plaatsbezoeken.”
Nicolas: “Eigenlijk is het best zot hoe we erin geslaagd zijn om een blank canvas in te vullen op basis van denkwerk en een tekenprogramma, en te beseffen dat zowat 99 procent van wat we hadden uitgedacht ook effectief in die zaal staat.”
Geert: “We hebben er dan ook echt veel over nagedacht. Soms misschien wat teveel (lacht).”
Nicolas: “Als we gaan trainen voelen we ons nu wel als kinderen in een snoepwinkel. Gewoon niet weten waar eerst te beginnen (lacht).”

Wat zijn jullie plannen voor de toekomst?
Nicolas: “Een tweede vestiging openen…. Nee, da’s niet waar (lacht). Het plan is nu nog de huidige constructie afwerken en verder inkleden. Ik denk dat we de laatste twee jaar fel hebben ingezet op de zaal en dat we nu wat meer willen investeren in het community gevoel. We willen daarom graag meer evenementen organiseren, waaronder ook een tweede editie van ‘swings and other things’. Daarnaast hebben we ook de ambitie om een internationale samenwerking op poten te zetten.”

En extra lessen?
Geert: “De interesse in parkour is zeker groot genoeg en ook financieel zijn er mogelijkheden. Maar je moet natuurlijk ook voldoende trainers hebben. Voor elke les proberen we vier trainers in te zetten en op dit moment gaan er soms al twee lessen tegelijkertijd door. Dat zijn dan acht trainers die op hetzelfde moment aan het werk zijn. Wetende dat sommige trainers nog naar school gaan, is het niet evident omdat die plekken opgevuld te krijgen. Zeker nog een werkpuntje dus.”

Tot slot, zijn jullie ouders fier op jullie?
Nicolas: “Dat denk ik wel (lacht)! Die van mij komen vaak langs in Hal 5 en zijn heel geïnteresseerd in wat we doen. Ze zijn natuurlijk af en toe wat ongerust, maar het vertrouwen is er wel. Ze zien dat het ons ding is. Dat het onze passie is.”