Sport

"Karate aggressief? Blauwe plekken zijn de enige blessures die je hier oploopt!"

30 mei 2017
Door: MIJNLEUVEN
mijnLeuven zocht het uit!

“Karate is een van de weinige sporten die je heel je leven kan beoefenen”, zo introduceerde Gichin Funakoshi in 1923 karate in Japan. Karate ontstond, met dank aan Gichin en zijn zoon Gigo, uit een combinatie van eeuwenoude gevechtstechnieken uit Okinawa en Chinese vechtskunst. De uitspraak van Funakoshi wordt ook bevestigd door de karateclub Haragei, in Heverlee. Olivia (16), Jasper (17), Cedric (28) en Bram (40) legden ons samen met hun ‘sensei’ Patrick (57) uit waar deze sport nu juist voor staat. Tekst: Johanna Goris / Foto: Bram Van Roy

Hoe zijn jullie er op gekomen om karate te gaan doen?
Olivia: “Ik heb heel lang gedanst, maar ik had op een gegeven moment nood aan iets nieuws, iets met meer actie. Zo ben ik ongeveer een jaar geleden via een vriendin bij deze club terecht gekomen.”
Jasper: “Ik ben hier ook terechtgekomen via een vriend van mijn klas. Ik was eens komen meedoen en ik was meteen verkocht.”
(Patrick komt erbij zitten)

En op welke manier bent u voor het eerst in aanraking gekomen met karate?
Bram: “Pas op, dat is wel de sensei he!” (iedereen lacht)
Patrick: “Awel, ik zal je de waarheid vertellen. Er was een heel mooi meisje in Herent. Via via kreeg ik te horen dat ze ofwel majorrette in de fanfare was, ofwel aan judo deed. Ik speelde muziek, maar besloot toch ook judo te gaan doen. Ik was wel maar een tenger mannetje en tussen al die ‘orang-oetans’ voelde ik mij een beetje geïntimideerd, maar ik bleef doorzetten. Tijdens mijn legerdienst was er iemand die elke donderdag stilletjes ‘ribbedebie’ ging om aan karate te doen. Ik vond dat zo intrigerend dat ik zelf in Genk in de karate verzeild ben geraakt. Maar het begon dus eigenlijk allemaal door een meisje.”

Karate moet je doen omdat je het graag doet, niet om voorbereid te zijn wanneer iemand je zou kunnen aanvallen.
- Patrick

Hoe zijn de reacties wanneer jullie zeggen dat jullie aan karate doen?
Cedric: “Als ik dat zeg, dan lopen ze weg.” (lacht)
Bram: “Op mijn werk is iedereen wel geïnteresseerd en vragen ze soms eens welke gordel ik heb. Misschien komt dat ook doordat er op mijn bureaublad een foto staat van de karate.”
Jasper: “Ja, bij mij op school vragen ze ook welke band ik heb. Soms vragen ze zelfs of ik wat kunstjes kan.”
Olivia: “Bij mij zijn de reactis meestal verbaasd.” (lacht)

En hoe reageerden julllie ouders wanneer jullie vertelden dat jullie karate wilden doen?
Bram: “Toen ik drie jaar geleden hier begon, wisten mijn ouders dat niet direct. Ik stuurde dan eens een sms naar mijn mama om te zeggen dat ik even niet kon bellen, omdat ik naar de karateles ging, maar zij had “karakterles” gelezen. Dat vond zij wel geweldig. (lacht) Mijn pa vond het toch eerder gewelddadig.”
Cedric: “Ik wilde al beginnnen met karate toen ik in het het eerste middelbaar zat omdat een goede vriend van me ook karate deed. Aanvankelijk mocht ik niet van mijn ouders. Zij vonden ook dat het er aggressief uitzag. Even later mocht het gelukkig wel.”
Jasper: “Ik heb mijn ouders niet moeten overtuigen, zij waren meteen enthousiast.”
Olivia: “Bij mij waren de meningen eerder verdeeld. Mijn vader vond het een leuk idee, maar mijn mama vond het ook te gewelddadig...”
Patrick: “Ik denk dat dat een van de grootste misverstanden is over karate. De media stelt het ook vaak aggressief voor. Uitspraken als ‘De voetballer gaf een karatetrap’. (iedereen lacht) Ja, sorry, maar doe diezelfde ‘karatetrap’ tijdens een wedstrijd karate en je mag meteen je spullen pakken. Er zijn heel strenge regels. Karate is gebaseerd op ethische codes. We groeten elkaar en hebben respect voor elkaar. Die regels gelden niet alleen op papier, we oefenen ze ook uit in de praktijk. Wat veel mensen niet weten is dat de algemene ethische afspraken van de meeste sportfederaties gebaseerd zijn op die van de karate. Zeker naar ouders toe zijn daar dus enorme misvattingen over.”

Hebben jullie soms blessures?
Bram: “Neen, totaal niet! Ik denk dat er bij judo en voetbal veel meer sprake is van blessures! Je voorarmen zien in het begin misschien wat geel of blauw, maar dat went heel snel.”
Cedric: Ja, blauwe plekken komen het meeste voor.”

Karate aggressief? Blauwe plekken zijn de enige blessures die je hier oploopt!
- Cedric

Heeft deze hobby jullie veranderd?
Patrick: “De belangrijkste les is dat je karate moet doen omdat je het graag doet, niet om voorbereid te zijn wanneer iemand je zou kunnen aanvallen. In het dagelijks leven ga je wel gemakkelijker dingen analyseren en stap per stap bekijken. Je leert rustig te blijven op momenten waar mensen vaak het noorden kwijt raken. Het is ook niet de bedoeling om wereldkampioen te worden hier. Wedstrijden bestaan wel, maar die dienen vooral als een hulpmiddel om je niveau in te schatten.
Olivia: “Ik ben vooral zelfzekerder geworden. Ik ben minder bang om fouten te maken en om voor de klas presentaties te houden.”
Jasper: “Ik denk dat ik gewoon steviger in mijn schoenen sta nu.”
Bram: “Ik ben ook wat rechter gaan lopen, dat klinkt misschien raar, maar je straalt iets uit.”
Patrick: “Ja, dat is waar. Je bent je bewuster van je omgeving en je ziet meer. Je voelt aan wanneer er iets niet klopt en dat besef ga je ook uitstralen. ‘Haragei’, de naam van onze club, betekent in het Japans ook buikgevoel.”

Is die Japanse taal dan geen struikelblok?
Cedric: “Neen helmaal niet. Je begint in het Nederlands en je leert al doende.”
Patrick: “De Japanse taal zorgt ook voor een gemeenschappelijke internationale noemer. Zo kunnen wij trainen met scholen over heel de wereld, zonder in de problemen te komen. Dat trekt volgens mij ook heel veel mensen aan.”

Bedankt: Olivia Vanmalleghem, Jasper Poels, Bram Decroos, Cedric Liekens en Patrick Bosmans

30 mei 2017
Door: MIJNLEUVEN