"Het geschenk van tijd, maar de vloek van te veel"

Schrijven is een kunst, dat mag gezegd worden. Voor Elisabeth van Nes (16, Sancta Maria) is het ook een passie. Eentje waar ze regelmatig haar (vrije) tijd mee vult. En ze kan er wat van, ook dat mag gezegd worden! We delen graag één van haar pareltjes met jullie. Veel leesplezier!
Tekst & foto: Elisabeth van Nes

Kijk me aan

Ik ken mezelf. Ik weet wie ik ben. Elisabeth. Mijn achternaam: van Nes. Ik word 17 op 26 augustus. Ik woon in Leuven en Oud-Heverlee, want mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was. Jan is mijn broer en al volwassen, Loïs is 14 en Mirte 8, mijn halfzusje. Ik hou van tekenen, dansen, toneel en muziek.

Als ik in de spiegel kijk, herken ik het meisje. Ik zie haar groene ogen en haar golvende haren, haar lippen die wat voller zouden mogen zoals die van Linde. Ik blijf nooit lang staren, want dan kom ik te laat op school; ik stel niet graag leerkrachten teleur. De spiegel op school is vuil. Een veeg rode lippenstift, een sticker van Pink Lady en een heleboel krassen. Af en toe zie ik een glim van mijn lach, maar die wordt dan meestal onderbroken door groepsfoto’s, dagelijkse make-up artiesten en de bel. Een school leerlingen verstoort mijn spiegelbeeld en neemt mij mee naar het klaslokaal.

Maar nu gaat de schoolbel niet meer, geen leerkrachten die me verwachten. Klassen leeg en mijn kamerdeur op slot. Hier luiden er enkel grijs gespeelde cd’tjes, het geklaag over mijn rommel aan de andere kant van de deur en de wijzers van mijn klok. We krijgen het geschenk van tijd, maar de vloek van te veel.

Mijn spiegel kijkt me aan, dag en nacht, ze begluurt, ze loert, ze tuurt.
“Wie ben jij? Ken je mij wel? Kijk me aan.”
Ik beantwoord haar met een onzelfzekere blik. “Ik ben Elisabeth. Mijn achternaam: van Nes.” Ze zwijgt als ik niks zeg. “Laat me met rust.” 

In de bossen kan ik vluchten, niemand hangt daar een spiegel, planten genieten gewoon van de zon. Ik zoek. Ik verstop me het liefst in verwilderde paadjes waar ik altijd van alles vind: gekleurde bladeren, dennenappeltjes, takken met bloemen. Ik loop verder en stop voor een plas. Ik kan me niet herinneren dat het had geregend. Ik buig en zie een meisje staan. Groene ogen, golvende haren, een zelfzekere blik.

“Dít ben jij.”
Dit ben ik.

Gevonden