“Wanneer mijn nummers uitkomen, betekent dat voor mij opnieuw ruimte in mijn hoofd”

Mocht Niels Boutsen geen belletje doen rinkelen, dan doet ‘Stoomboot’ dat ongetwijfeld wel. Een enthousiaste singer-songwriter die ondertussen al bijna zes jaar Nederlandstalige muziek maakt en net zijn derde plaat uitbracht. Op een druilerige zomermorgen hangen we boven een kop koffie aan Boutsens lippen, voor een unieke blik op zijn ‘zwarte doos’.
Tekst: Simen Verberckmoes / Foto’s: Sanne Rinkel

Niels, vanwaar je artiestennaam Stoomboot?
“De naam Stoomboot ontstond toen ik meedeed aan de Nekka-wedstrijd, waar een van de rondes gepresenteerd werd door een vriend van vroeger. Mijn bijnaam in die vriendengroep was Stoomboot, iets wat die vriend een betere artiestennaam vond dan Niels. Ik haalde uiteindelijk de finale, en kreeg plots een papier op mijn loge waarop Stoomboot stond. Op een of andere manier vergat ik aan de organisatie te melden dat dit niet klopte. Dus toen ik de wedstrijd won, stond er de dag nadien in de krant: ‘Stoomboot wint Nekka-wedstrijd’. In december is dat zes jaar geleden en iedereen noemt mij nog steeds Stoomboot. Ik heb mij erbij neergelegd (lacht).”

Waarom kies jij ervoor om in het Nederlands te zingen?
“Ik zou willen zeggen dat ik al mijn hele leven bezig ben met muziek, maar dat klopt niet. Toen ik 12 jaar was, kwam ik voor het eerst in aanraking met een gitaar. Ik vroeg toen een Playstation aan mijn papa. Hij kocht een gitaar en zei me ‘speel hier maar op’. Toch heeft het nog lang geduurd vooraleer ik ermee aan de slag ging. Pas toen ik 16 was, nam ik die gitaar weer in handen en leerde ik mezelf spelen. Ik zong toen in het Engels. Nu moet je weten dat mijn Engels tenen krullend slecht is, en dat die liedjes daardoor verschrikkelijk klonken. Bovendien vertel ik graag verhalen, iets wat niet goed lukt in een taal die je niet volledig beheerst. Ik denk in het Nederlands, ik droom in het Nederlands, ik spreek in het Nederlands. En ik zing dus ook in het Nederlands.”

Is Stoomboot enkel Niels Boutsen of schuilen er nog andere namen achter?
“Ik heb een band die bij Stoomboot speelt, maar die bandleden zijn Stoomboot niet. Voor mijn nieuwe plaat werkte ik bijvoorbeeld met andere mensen dan bij het maken van plaat één en twee. Er komen dus mensen bij en er gaan mensen weg. Ik ben de enige constante in het verhaal en zorg voor het hele plaatje. Ik schrijf alles en via mij worden alle optreden geboekt. Na zes jaar ben ik de helft van de tijd penningmeester, secretaris en boekhouder. Dat do it yourself-verhaal ben ik begonnen omdat ik geen andere keuze had. En achteraf bekeken is dat ook goed. Door dat hele proces zelf te doorlopen, controleer je elke stap. Dat is tof.”

Je combineerde muziek maken met een studie geschiedenis en tegenwoordig met een job als geschiedenisleerkracht.
“Inderdaad. Ik begon aan mijn studies geschiedenis omdat ik dacht dat ik daardoor de wereld zou begrijpen. En ook omdat ik realistisch was in hoeveel geld je kan verdienen met muziek. De grote sommen binnenhalen, dat is niet meer van deze tijd. Om financieel te overleven moet dan je op zoek naar iets anders. Dus besliste ik om naast muzikant ook leerkracht te worden. Ondertussen geef ik les aan enkele klassen in Wallonië en probeer ik de jongeren iets mee te geven van wat er rond hen gebeurt in de wereld.”

Die combinatie lijkt me geen nine-to-five-job.
“Nee, dat is het absoluut niet. Als ik nieuwe nummers schrijf, ben ik voor alles op mijn hoede. Ik denk dan voortdurend: dat is een mooi beeld, dat is een mooi woord, dat is een mooie zin… Hetzelfde met administratie. Mensen die mails sturen en optredens boeken. Zo’n dingen blijven de hele tijd draaien. Het eerste nummer op mijn vorige plaat heet ‘Moe’, en ja, ik ben wel vaak moe. Maar ik word daar ook heel gelukkig van, omdat ik er veel energie uit haal. En hoe je het ook draait of keert, muziek spelen zie ik niet als werken. Integendeel.”

In september komt je nieuwe album uit. Wat mogen we verwachten van ‘Zwarte Doos’?
“Mijn vorige twee platen gingen bijna uitsluitend over vrouwen die ik niet kon krijgen. Het toeval wil dat ik deze zomer getrouwd ben met de vrouw van mijn leven. En dat ik dus op zoek moest naar een nieuwe rode draad in mijn nummers. Daarom ‘Zwarte Doos’. Mijn zwarte doos. Zijnde: alles wat er in mijn hoofd speelt. Er staan nummers, odes, op aan de liefde van mijn leven, waarin ik het heb over wat zij voor mij betekent. Maar er staan ook nummers op zoals ‘Vervelend Luide Trolleyblues’, een aanklacht tegen de vrijdag- en zondagavonden wanneer er aan Leuven station een soort exodus ontstaat. Ook zing ik over Trump en de aanslagen in Brussel en Zaventem. Allemaal zijn het verhalen of dingen die zich op een of andere manier in mijn hoofd genesteld hebben.”

Heb je zo’n publieke uitlaatklep nodig dan?
“Ik denk het wel. Wanneer mijn nummers uitkomen, betekent dat voor mij opnieuw wat ruimte in mijn hoofd. Ik vind het heel lastig om een paar maanden niet op een podium te staan. Dat is een soort energie die ik kwijt moet. Of we zouden ook gewoon kunnen zeggen dat ik een probleem heb met mijn ijdelheid en ik nood heb aan applaus van andere mensen om te kunnen functioneren (lacht).”

Hoe diep is je liefde voor Leuven?
“Heel diep. Ik heb op kot gezeten op het einde van de Brusselsestraat, in Camilo Torres. Dat is die bijzonder communistisch ogende blok beton die tijdens de jaren ’60 neergepoot werd om de toevloed aan studenten op te vangen. Iedereen die daar belandt, wilt er meestal zo snel mogelijk weer weg. Maar voor mij was dat geniaal. Ik heb er zes jaar lang geleefd in een kot van 10m². Een stinkend hok dat niet perfect was, maar wel een bron van inspiratie. Ik heb ook het geluk gehad dat ik heel snel ondersteund werd door 30CC. Dat was een soort stuwende kracht van onderuit die mij erg geholpen heeft. Mijn vorige plaat mocht ik voorstellen in de Stadsschouwburg en met het nieuwe album staan we opnieuw in het Wagehuys. Die link met het culturele weefsel in Leuven vind ik fantastisch. Leuven is ook altijd de plek geweest waar alle elementen op de juiste plek vielen: de tijd die ik had door te studeren, de mensen die ik ontmoette, de vrienden die ik er maakte, de ondersteuning van culturele instellingen en de plaat die ik schreef op kot.”

Waar droomt Stoomboot nog van?
“Goh, ik ben nu een maand getrouwd, ik heb een mooi huis en een fantastische job. Weet je, voor mij is het goed zoals het is. Op deze manier wil ik gerust verder door het leven. Muziek maken en hopen dat de rest van de wereld het even interessant blijft vinden als ik. Als het kan, maak ik tot de dag dat ik doodga iedere twee jaar een plaat. En als ik van de baan word gereden of mijn stembanden kwijt ben, schrijf ik wel teksten voor een ander. Misschien komt er ooit een dag dat ik op het podium sta en mij ga vervelen… Maar dat zien we dan wel weer. Zolang ik intens geluk ervaar door van mijn hobby mijn beroep te maken, zou ik stom zijn om iets anders te doen. Ik ga niet zeggen dat het altijd even plezant is wanneer ik zondagavond aan het spelen ben en maandagochtend om 8u10 moet vertellen over Grieken en Romeinen. Maar niets is voortdurend rozengeur en maneschijn. Zolang je ’s avonds thuiskomt en denkt ‘ik heb iets tof gedaan, iets opgestoken en ik heb zin om het morgen opnieuw te doen’, zit alles goed.”

Geen schrik om ooit je inspiratie te verliezen?
“Nee hoor! Je moet natuurlijk wel een aanknopingspunt hebben, maar het is vooral wat je met dat aanknopingspunt doet. Eigenlijk is het simpel: ideeën zijn overal. Het is een kwestie van die ideeën uit de lucht te plukken en er iets mee te doen. Een invalshoek zoeken. Dat is ambacht, vakmanschap. Oefenen en proberen en tien keer zinnen op een andere plaats zetten. Woorden schrappen en ze uiteindelijk terug opvissen. Puzzelwerk.”


MEER WETEN OVER STOOMBOOT EN ‘ZWARTE DOOS’?
www.stoomboot.be
www.facebook.com/stoomboot

• Tip: op 4 oktober 2017 wordt het nieuwe album voorgesteld in het Wagehuys.