'Mijn droomhuis': vijf jonge kunstenaars stellen samen tentoon

Vijf jonge, Leuvense kunstenaars stelden op 17 en 18 maart hun strafste werken tentoon onder de noemer van ‘Mijn droomhuis’: hun eerste, gezamenlijke tentoonstelling. Pieter Chanterie, Rosa De Coster, Lukas De Ryck, Ramona Vangrinsven en Lotte Vansantevoet studeren allemaal aan een kunsthogeschool, maar komen elkaar ook – en vooral – daarbuiten tegen, met alle gevolgen van dien. Want je eigen tentoonstelling organiseren, hoe kom je daar zelfs op?
Tekst: Jolien van Dijk / Beeld: Eline van Dijk

“We hadden allemaal de nood om iets op poten te zetten, om iets nieuws en spannends te doen.” Het vinden van een geschikte locatie, een leegstaand rijhuis in Kessel-Lo, bleek doorslaggevend: na maanden vol nachtelijke brainstorms, stevige vergaderingen en haastige dinertjes, werd de droom werkelijkheid.

Een beter team kunnen de kunstenaars zich alvast niet voorstellen. “Het is de combinatie van wederzijdse inspiratie, positieve vibes en het gezellige samenwerken dat tot dit eindpunt heeft geleid. Na samen op de middelbare school te hebben gezeten, verschillende reizen te hebben gemaakt, op kot te hebben gezeten en wekelijks voor elkaar te hebben gekookt, was dit de volgende stap in onze relatie. (lacht)”

De titel van de tentoonstelling, ‘Mijn droomhuis’, verwijst ook naar het feit dat de kunstenaars samenwonen en elkaar met hun kunst “tot dromen en experiment aanzetten”. Daarnaast kan de titel bewust ook wat ‘kinds’ overkomen. “Precies een tekenoefening uit het eerste leerjaar: teken je droomhuis!” Zo is de titel meteen ook een tegenreactie op veel overdreven, geladen titels die evenementen tegenwoordig krijgen.

Het werk van de jonge kunstenaars kan je perfect omschrijven als ‘een mix van van alles en meer’. Zo hing én stond de tentoonstelling vol schilderwerken, videobeelden, tekeningen, etsen, maquettes, installaties, schetsboeken, … en ga zo maar door. Alle werken werden op een unieke manier door elkaar geplaatst in de ‘ongewone’ tentoonstellingsruimte. Het leek wel alsof alles voor de tentoonstelling uit de ruimte was gehaald en alsof alles van de muren was gestript opdat er zoveel mogelijk plaats zou overblijven voor de kunstwerken.

Het centrale werk van de tentoonstelling bleek een grote tafel met daarop tientallen schetsboekjes, verschillend in formaat, kleur, ouderdom en eigenaar. In die boekjes stonden gezamenlijke gebeurtenissen gedocumenteerd zoals die door de afzonderlijke personen waren ervaren. De boekjes, elk met een individuele weerslag van een gedeelde ervaring, vormden zo samen de sleutel die de kunstenaars en de werken nog eens extra met elkaar in verbinding stelde.

‘Mijn droomhuis’ vormde nog maar het eerste hoofdstuk van een verhaal dat nog geen einde kent. En ook al hebben de kunstenaars dan nog geen concrete toekomstplannen, de kans op een volgende tentoonstelling zit er zeker in.