Buitenland

Margaux spendeert haar sabbatjaar in Zuid-Afrika

10 september 2015
Door: MIJNLEUVEN
Margaux had nood aan een sabbatjaar en trok hiervoor naar het buitenland.

Margaux Soubry (18) had in het laatste jaar van het middelbaar nog geen enkel idee wat ze graag wilde studeren. Dus dacht ze, ‘waarom las ik geen sabbatjaar in’? ‘En waarom spendeer ik dat sabbatjaar niet gewoon in het buitenland’? Zo gezegd, zo gedaan. Op 11 september vertrok Margaux met AFS naar Zuid-Afrika om daar tien maanden lang te wonen en naar een plaatselijke school te gaan.

HET IS DAAR TE GEVAARLIJK!
“Als je met AFS naar het buitenland gaat, moet je drie landen opgeven waar je graag wil verblijven. Op basis van die landen en de mogelijkheden die er zijn, kiest de organisatie dan een land voor jou. Ik had mijn ouders verteld dat Noorwegen, IJsland en de Verenigde Staten op mijn lijstje stonden. Dat ik eigenlijk Zuid-Afrika had opgegeven, hield ik nog even voor mezelf. Want ‘het is daar veel te gevaarlijk’ volgens de mama. Toen ik in december te horen kreeg dat ik naar Zuid-Afrika ging, was ik dolblij. Mijn eerste keuze! Het leek me zo’n interessante bestemming, met al de verschillende culturen en talen die er heersen. Ik trok mij niets aan van al de stereotype ideeën die de ronde deden. Het was wel even schrikken voor mijn ouders natuurlijk. Maar ik mocht er toch naartoe.”

LET THE GAMES BEGIN
“Op 11 september stond ik – samen met een Limburgse jongen die ook vertrok, en mijn ouders – in de luchthaven. Pas op dat moment besefte ik waar ik aan begonnen was. Ik wist helemaal niet wat er mij te wachten stond! En plots wilde ik helemaal niet meer gaan. Ik had niets liever gewild dan dat mijn ouders mij terug meenamen naar huis, maar dat gebeurde niet. Ik checkte mijn bagage in en nam afscheid van mijn familie. Zowel mijn moeder als de moeder van de Limburgse jongen hadden het erg moeilijk met het afscheid en moesten uithuilen bij elkaar.”

“De hele vlucht lang had ik het gevoel dat we op weg waren naar ‘de Hongerspelen’ (je weet wel, de film). Wie weet waar ging ik terechtkomen?! Na een lange vlucht van veertien uur, kwam ik samen met de Limburgse jongen aan in Johannesburg. Het was toen elf uur ’s avonds. Ik was zó moe dat ik meteen in bed wilde kruipen, maar eenmaal in bed kon ik de slaap maar niet vatten. Zo nerveus was ik. Bovendien had ik bij alles wat ik tegenkwam of zag het gevoel dat ik het aan mijn mama wilde vertellen. Maar dan komt het besef dat je nog lang niet naar huis gaat. De volgende dag voelde alsof iedereen ons aan het voorbereiden was om te overleven in alle mogelijke situaties, ook weer net zoals bij de Hongerspelen! Na een dag voorbereiding werden we ‘de arena’ ingestuurd. Ik vloog met twee Amerikaanse jongens en een Spaanse jongen naar Kaapstad, waar onze gastfamilies ons opwachtten.”

Ik trok mij niets aan van de stereotype ideeën die de ronde deden
- Margaux

RUWE START

“De eerste dag bij mijn gastgezin bezorgde mij al meteen de schrik van mijn leven. Ik zat blijkbaar in een coloured gezin. Coloured betekent dat je zowel van Indiërs als zwarten en blanken afstamt. In Zuid-Afrika bepaalt de cultuur en taal of je zwart of coloured bent. Ik wist nog niet dat de coloured al graag eens eentje drinken, zoals wij het zouden zeggen. Maar mijn gastmoeder vroeg me om hierover niets aan mijn gastvader te vertellen. “Oei, een alcoholieker”, dacht ik. Pas later begreep ik dat ik er niets over mocht zeggen omdat mijn gastvader een priester was en dat de Zuid-Afrikanen blijkbaar nog steeds heel conservatief zijn. Dat was niet gemakkelijk. Bovendien had ik veel moeite om me aan te passen aan het karakter van mijn gastmoeder. Uiteindelijk lukte het me wel, tot de twee laatste maanden van mijn verblijf. Toen moest ik veranderen van gezin omdat ik werd bestolen door mijn gastgezin. Bij mijn tweede gezin - een moslimgezin – voelde ik mij veel meer op mijn gemak en vond ik een nieuwe vriendin: mijn gastzus.”

EUROPA IN AFRIKA
“Ik ben helemaal verliefd geworden op Kaapstad. Het is bijna zoals een stukje Europa in Afrika, maar met alle geweldige stukjes van Afrika inbegrepen. Vaak ben ik met de Spaanse en Amerikaanse jongens waarmee ik optrok, en later ook een Mexicaans meisje, de boel gaan verkennen. Je hebt er echt alles! Bo-Kaap bijvoorbeeld, enkele straatjes met huizen in allerlei verschillende kleurtjes waar je absoluut naartoe moet gaan om te genieten van het typische Cape Malay eten. Maar ook Waterfront, met zijn vele winkels en live muziek, recht voor het reuzenrad. Of Longstreet, waar we zelfs Belgische bieren konden drinken en konden dansen tot in de late uren. En dan had je nog mijn favoriete plek: Green Market Square. Je kan er lekker ontbijtjes eten terwijl je kijkt naar de typische dans en zang van de zwarte cultuur. En nadien kan je tussen de Afrikaanse marktkraampjes lopen.”

NEDERLANDS VOOR KLEUTERS
“Ook al is de Apartheid* ondertussen al zo’n 25 jaar in de kiem gesmoord, toch zie je nog een duidelijk onderscheid bij de bevolking. Zo zat ik in een redelijk arme en uitsluitend coloured en zwarte school. Het was alsof ze er nog nooit een blank meisje gezien hadden. Of toch geen meisje met blonde haren. Verschillende keren voelde ik daardoor – bij het voorbijlopen van een groepje mensen – plotseling een hand naar mijn haar grijpen. Want ja, ‘mijn haar was zó glad’.”

“Op school zaten in alle klassen gemiddeld 40 leerlingen. De klas waar ik in zat, was een Afrikaanse klas. Wat betekende dat alle vakken in het Afrikaans gegeven werden. Afrikaans is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk te verstaan. Het lijkt wat op het Nederlands dat je sprak toen je nog klein was. De eerste paar weken heb ik me kapot gelachen. Maar ook al zat ik op een arme school, met een stom uniform en een vrij laag onderwijsniveau, toch zou ik geen andere school gewenst hebben.”

* De Apartheid was een systeem van rassenscheiding in Zuid-Afrika dat in 1948 werd ingevoerd om de blanke minderheid af te schermen van de zwarte bevolking. Pas na tientallen jaren van kritiek en internationale druk werd in 1990 een einde gemaakt aan de Apartheid.

Het was alsof ze nog nooit een blank meisje gezien hadden
- Margaux

WAT NU?
“Momenteel sta ik met mijn beide voeten terug op Belgische bodem. Het Mexicaanse meisje dat dicht bij mij verbleef is de sfeer in België (en Leuven natuurlijk!) ondertussen al komen opsnuiven, dus hopelijk blijven we contact houden met elkaar. In september begin ik aan mijn eerste jaar Taal- en letterkunde Engels en Duits. Spannende tijden in het vooruitzicht dus! Maar ik denk nog vaak terug aan Afrika hoor. Ook al heb ik er redelijk moeilijke tijden gehad, toch zou ik nu al op het eerste vliegtuig terug springen.”

10 september 2015
Door: MIJNLEUVEN