"Het voelt ontzettend bevrijdend om eindelijk mezelf te kunnen zijn"

Elisabeth (23) is lesbisch. Daar heeft ze niet voor gekozen, dat is gewoon zo. “Het is een heel proces van ‘accepteren dat je anders bent’ tot ‘ervoor uit durven komen’. En eigenlijk loopt dat proces nadien gewoon door.” Ze neemt het woord ‘anders’ hier niet graag in de mond, want ‘anders’ is geen specifiek hokje waar je mensen in past. Iedereen is anders. Elisabeth wilt bestaande stigma’s rond seks en seksualiteit doorbreken en deze in een open en tegelijk veilige ruimte bespreekbaar maken. Wij luisterden naar haar verhaal.
Tekst: mijnLeuven

Onzekerheid
“Ik ben lang heel onzeker geweest over wat ik voelde. Eerst was ik me er niet echt van bewust dat niet iedereen zich zo voelde. Er ontstond een soort van onverklaarbaar verlangen naar een goede vriendin van mij. Ik wilde heel de tijd bij haar zijn en met haar praten. Ik begon te merken dat mijn gedachten constant naar haar afdwaalden. Ik werd zo gelukkig van haar aanwezigheid en de dagen begonnen om haar te draaien. Het moeilijkste voor mij was niet het feit dat ik mij zo voelde of dat zij een vriend had en het daardoor een onmogelijke liefde was, wél dat ik het niet kon plaatsen. Ik durfde het zelfs niet te vertellen aan mijn allerbeste vrienden.”

Onbegrip
“Hoe in hemelsnaam vertel je over zo’n gevoelens als je het zelf niet eens begrijpt? Het ene moment probeerde ik ertegen te vechten, het andere moment liet ik me er door overspoelen. Ik had zo veel angst om afgekeurd of niet geaccepteerd te worden. Laat staan dat ik dit aan mijn ouders zou durven zeggen, met een mama die onlangs nog had aangegeven dat ze ‘zo twee mannen samen toch maar vreemd vindt’.”

Outing
“Ik zocht naar een uitlaatklep om mijn gevoelens te verwoorden. Zo stond ik op de talentenjacht in het Sint-Pieterscollege in Leuven mijn hart bloot te zingen terwijl ik een nummer bracht voor een persoon die geen idee had dat dit voor haar bestemd was. Toch stond ze naar me te kijken en kon ze mijn woorden, geschreven voor haar, perfect horen.”

(…) How can I like you, while I wish I wouldn’t do? How can I need you, while I know you don’t need me too? How can I desire you, when I feel that it’s wrong to do? How can I just… how can I just … be so extremely in love with you?’ (…)

“Toen ik er eindelijk over durfde babbelen met mijn vrienden, stelden ze mij gerust en beloofden ze mij dat ik nu 100% mezelf zou kunnen zijn. Ik begon daardoor te beseffen dat ik nog lang niet had geaccepteerd wie ik zelf was en dat ik misschien eerder mijn eigen emoties had afgespiegeld op mijn angst om het aan anderen te vertellen. Wat mij vooral opvalt is dat velen denken ‘ik wil mij pas outen als ik echt iemand betekenisvol voor mij gevonden heb’, dat geeft precies meer kracht om te zeggen: ‘ik ben gay’. Ik had het er echt moeilijk mee en ik wou dit gewoon echt niet. Waarom kon ik gewoon niet zijn zoals de rest?
En toen kwam het moeilijkste: erover praten met mijn mama? Ik vertelde haar dat ik iets belangrijks te zeggen had en meteen stroomden de tranen over mijn wangen. Ik trilde van angst om haar teleur te stellen, om niet meer geliefd te zijn. Maar bij de woorden ‘ik ben zo bang dat jullie niet meer van me gaan houden nu’, had mijn mama haar armen al om me heen geslagen en me steviger dan ooit vastgehouden. Ze zei me dat ze altijd van me zal houden, hoe dan ook.”

Persoonlijke acceptatie
“Doorheen de jaren heb ik de tijd gehad om mijzelf te leren accepteren, wat ik dan ook 200% heb leren doen. Ik heb van mezelf leren houden om wie ik ben en daar sta ik nu ook helemaal achter. Ik weet dat ik nooit hetzelfde zal voelen voor een man als voor een vrouw en in tegenstelling tot vroeger bezorgt die gedachte mij geen angsten meer. Dit ben ik. Dit ben ik altijd geweest, hoewel ik er niet altijd even bewust van was. Ook omdat ons altijd werd aangeleerd dat een relatie tussen man en vrouw ‘het normale’ is. Het voelt ontzettend bevrijdend om eindelijk mezelf te kunnen zijn. Iets wat de meesten die hetzelfde proces doormaakten wel kunnen bevestigen. Sinds ik mezelf voluit leerde accepteren, ben ik niet meer bewust bezig met verschillen tussen mij en mijn hetero-vrienden. We leven hetzelfde leven, de ene houdt gewoon van jongens, de andere van meisjes.”

Publieke aanvaarding
“In deze tijd is het algemeen al iets meer aanvaard om ‘anders’ te zijn, maar nog steeds hebben mensen schrik om hun ware aard te tonen. Is het vrees je dat je jezelf afkeurt of juist dat anderen je afkeuren? Als ik mij in een omgeving bevind waar ik mij veilig voel, kijk ik niet eens rond mij naar de blikken van anderen. Zijn die er? Ja, die zijn er altijd geweest en dat zal niet zo snel weggaan denk ik. Maar een blik betekent niet altijd iets negatiefs. Ik kijk ook op als ik twee meisjes of jongens hand in hand zie rondlopen of zie kussen. Het valt gewoon op, het is iets anders.”

Stigma-challenge
Elisabeth is mede-organisatrice van de Stigma-challenge. Deze challenge wilt een open plek bieden om over onzekerheden te praten en een ruimte geven waarin je je niet hoeft te schamen voor wie je bent. De dag staat helemaal in het thema van seks en seksualiteit, zo zullen er verschillende standjes zijn met interactieve spelen over seksualiteit, SOA’s, HIV, seksuele ongemakken en seksueel genot. Verder zullen er ook twee seksuologen – Wim Slabbinck en Kaat Bollen – elk in alle discretie gratis consultaties aanbieden aan iedereen die wilt. De Stigma-challenge wordt georganiseerd als een klein muziekfestival met bands en DJ’s op het Hogeschoolplein in Leuven. Verder kan je er ook genieten van een lekker hapje en een drankje in het thema van seksualiteit.

Meer info over de Stigma-challenge vind je hier: http://bit.ly/stigmachallenge