Lisa Roggeband (23) is een opkomend talent in de beeldende kunsten. Met haar 23 lentes jong is ze net afgestudeerd aan het Sint-Lucas in Gent voor de opleiding Vrije Beeldende Kunsten in keramiek en glas. Van 2 februari tem 7 februari liep haar eerste solotentoonstelling in STELPLAATS in Leuven. Wat er achter deze boeiende kunstenares schuilt, vertelde ze ons zelf met veel plezier.
Tekst: Yamiro Vleugels // Foto: Ines Vansteenkiste
Keramiek als beeldende kunst. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
Lisa: “Goh, het gaat voornamelijk om sculpturen, maar iets uitwerken in 2D is ook perfect mogelijk. Het begin valt te vergelijken met modeltekenen, alleen doe ik dan aan modelboetseren. Je vertrekt van natte klei, dan bak je dat, breng je een laagje glazuur aan en ten slotte bak je het nog een laatste keer. Zo krijg je een glad werk dat ook tegen een stootje kan. Kennis van de techniek en de inhoud van het materiaal is erg belangrijk. Je kan niet zomaar gewoon iets bakken en ook het glazuren is niet zo evident. Er komt veel wiskunde en chemie bij kijken.”
In jouw werkplaats zijn het vooral menselijke bustes die onmiddellijk in het oog springen. Vertel daar eens meer over.
Lisa: “Eigenlijk ben ik met van alles bezig, maar wat je hier in mijn atelier ziet staan, zijn werken waar ik de afgelopen vier jaar heb aan gewerkt. Veel dingen daarvan zijn nog van op school, waarmee ik de techniek van het keramiek bewerken onder de knie heb gekregen. Zo heb ik het materiaal leren kennen en de oorsprong ervan ontdekt. In het eerste jaar van mijn studies werd het al snel duidelijk welke fouten ik moest vermijden, want je werkt tenslotte met een breekbare kunstvorm. In het tweede jaar moest ik dan zoeken naar een identiteit die ik in mijn kunst kon verwerken. Zo begon ik te experimenteren met hoofden en bustes, die belichamen de breekbaarheid en het fragmentarische van een mensenleven. Daarmee bedoel ik bijvoorbeeld herinneringen en momentopnames, maar ook letterlijk de opdeling van het lichaam in ledematen.”
Ik breng graag mijn gedachtestroom over als een beleving in mijn werk
Zijn er zo nog thema’s in je kunst?
Lisa: “De beschouwing van de menselijkheid in fragmenten koppel ik ook aan dromen, iets wat me al langer fascineert. Daarom werk ik graag met dingen die verschijnen en die zich herhalen, zoals in onze droomwereld. Het moet een intrigerende fantasie zijn. Om dat te verkrijgen, gebruik ik ook projecties in mijn werk. Zo kan mijn statische kunst ook een dynamisch sculptuur worden waarbij bepaalde zaken letterlijk verschijnen en verdwijnen.”
Hoe begin je aan een werk?
Lisa: “Meestal begin ik met een schets. Die kan concreet of abstract zijn. In dat laatste geval wordt het dan een soort van gedachtenexperiment waarbij ik begin van een mentaal beeld en daarnaartoe werk. Natuurlijk moet je wel rekening houden met je mogelijkheden en beperkingen als kunstenaar. In mijn geval speel ik graag met lagen, maar moet ik in het achterhoofd rekening houden met het concrete uitwerken. Voor mijn huidige werk val ik terug op projecties, die een dynamische gelaagdheid kunnen creëren. Wanneer zo’n schets klaar is, begin ik aan een ruimtelijke uitwerking. Daarmee probeer ik verschillende materialen uit, maar denk ik ook na over de plaatsing van het kunstwerk.”
Heb je zo nog inspiratiebronnen?
Lisa: “Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in het menselijk lichaam. Vroeger als kind wou ik altijd dokter worden. Die herhalende streepjes bijvoorbeeld, die komen van een litteken dat ik laatst had op mijn been. Terwijl ik die tekende, begon ik aan een onderzoek waarbij mijn gedachten overvloeiden in mijn schets. Zo dacht ik aan wat ik ging eten, maar al snel volgde daar een andere gekke gedachte op (lacht). Het is die gedachtestroom die ik als beleving wil overbrengen.”
Als kind was ik gemakkelijk stil te krijgen met wat papier en kleurpotloden
Waaraan denk je zoal bij het maken van je werk?
Lisa: “Moeilijke vraag. Meestal word ik opgezogen door mijn eigen gedachten en zit ik eigenlijk in een trance. Als kind was ik ook al zo, of toch volgens mijn ouders. Als ze mij stil wilden krijgen, gaven ze me gewoon wat papier en kleurpotloden. Dan zweeg ik meteen. Uiteindelijk is het dus niet zo gek dat ik beeldende kunst ben gaan studeren.”
Je sprak over experimenteren. Zijn er nog proeven die je doet met je werk?
Lisa: (Denkt na) “Toch wel. Om verder te bouwen op het fragmentarische, heb ik enkele van mijn bustes in natte klei kapot gegooid, zodat ze helemaal zouden vervormen vooraleer ik ze bakte. Het resultaat waren vervormde gezichten, maar gek genoeg kon je er nog een gelaat in herkennen!”
Vind je dat er publieksparticipatie nodig is bij jouw kunst of heb je liever dat toeschouwers een zekere afstand bewaren?
Lisa: “Zelf zit ik er een beetje tussen. Ik weet dat mensen leren door te voelen en te proeven. Daarom wil ik dat mensen tussen de lagen van mijn kunstwerken kunnen wandelen, zowel mentaal als fysiek. Zo hoop ik een beleving te scheppen zoals in een droom.”
Tot slot, wanneer is een expo geslaagd voor jou?
Lisa: “Als er veel mensen komen. Dat zou al een grote tevredenheid opwekken, dat mensen mijn werk willen zien.”
